Stadstheater Zoetermeer 8 oktober 2019
Johan Derksen presenteert: The Sound Of The Blues & Americana

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek 

Eigenlijk moet er in de kop staan "Johans muziekfeestje". Bij de aankondiging laat hij het direct weten aan het publiek. De keuze van zowel de muzieknummers als die van de musici is van mij, dus als u vanavond genoten heeft of geërgerd heeft ligt het aan mijn persoon.

De avond is verdeeld in twee muzikale eenheden. Voor de pauze het americana gedeelte en daarna komt de blues aan bod. Dit keer geen Clarks als de begeleidingsband, maar Jack Hustinx, Eric van Dijsseldonk, beide gitaar en zang, Roelof Klijn op bas, Fokke de Jong achter de drumkit en Roel Spanjers op keyboards, zang en accordeon. De laatste heeft samen met gitarist Erwin Java de vorige bluesslag overleefd.

Eerst moesten de Clarks de dames en heren van de blues begeleiden, dat Johan op veel kritiek kwam te staan, aangezien de Haagse formatie een geweldige Beatgroep is i.p.v. een bluesband. Nu was het de taak aan de bluesmusici om de Americana zanger en zangeres muzikaal te ondersteunen. Daarbij geholpen door gitarist Eric van Dijsseldonk, die hele mooie (slide) loopjes neerlegt en natuurlijk Jack Hustinx. Dit keer mag Roel aftrappen met een nummer van Eddie Hinton: ’Cover Me’. Niet alleen zijn orgelspel is fabuleus, maar ook zijn stem leent zich prima voor dit prachtige soulnummer. De toppers mogen elk vier nummers brengen. Zangeres Hilde Vos, die o.a. mooi ‘Love Hurts’ vertolkt met een heerlijke gitaarslide van Eric in de break. Aan Jack is het nummer ‘Take It To The Limit’ van de Eagles gegund met Roelof Klein als achtergrondzanger. Door de meerstemmigheid wordt het een hele mooie versie. Eric krijgt zijn moment of fame in het nummer van Bob Dylan ‘It’s All Over Now Baby Blue’, wat ik beter ken van Them. Hetzelfde geldt voor Roel in ‘Time Is Tight’ van Booker T & The MG’s. Aan het eind van dit nummer pakt Fokke nog even een korte drumsolo tot groot plezier van de rest,

Jack begeleidt zijn vriend Malford Milligan naar zijn stoel. Dit voorjaar had Malford samen met The Southern Aces, waarvan Jack deel uitmaakt, een heel mooi album ‘Life Will Humble You’ uitgebracht. Hij vertolkt met veel bravoure dit titelstuk, ‘A Change Is Going Come’ van Sam Cooke, ‘I Got Dreams To Remember’, de Otis Redding klassieker en het uptempo ‘Talk To Your Daughter’, de enige hit van Robben Ford.
Bij het laatste nummer schrikken de bezoekers wanneer Malford opstaat en intenst tekeergaat. Bijgekomen tikken mensen in de zaal op hun dijen mee. Wat een heerlijke schuurstem heeft Malford toch en hijzelf geniet nog het meest van dit puike optreden.

Na de pauze mag zanger, gitarist Sean Webster openen met ‘Tennessee Whiskey’, maar Erwin Java neemt de prachtige gitaarsolo voor zijn rekening. Vervolgens een heel mooi akoestisch nummer ‘Broken Man’ met Sean alleen zichzelf op gitaar begeleidend, een tranentrekker.

Het slot van vier nummers is: ‘I Did Rather Go Blind’ Dat wordt in een doodstille zaal langzaam maar zeker opgebouwd naar een muzikaal hoogtepunt. Eerst Sean alleen, daarna valt de band langzaam in en hij speelt nu wel de gitaarsolo, waarvoor hij veel bijval krijgt om uiteindelijk alleen te eindigen.
Dan is het de beurt aan zanger Phil Bee. Ook hij zit net als vele musici op de kruk, waardoor het geheel nogal statisch is vanavond. Eerlijk gezegd: hij brengt een fenomenale uitvoering van ‘Bring It On Home’ samen met Hilde en een pracht orgelsolo van Roel. Alleen brengt Phil ‘I Put A Spell On You’ met nu een hoofdrol voor Erwin. Jammer dat in ‘Somebody Will Know Someday’ van C+B zijn stem zo schel klinkt, terwijl de band zo heerlijk ingetogen speelt.

Zangeres Di Reed mag deze mooie avond afsluiten. ‘I Just Want To Make Love With You’, samen met Hilde in River Deep Mountain High’ en ‘Proud Mary’ van CCR. Hierdoor veert de zaal weer even op en klapt mee, terwijl Di danspasjes uitvoert over het hele podium. Zij heeft een mooie stem, maar de uitstraling van Kat Riggins mist ze. Als die opkomt, gebeurt er wat. Nu wacht de zaal af met laat maar zien wat je kunt. Natuurlijk is er een grand finale met ‘Something is Wrong With My Baby’. Concluderend na afloop van de bezoekers, waar ik het mee eens kan zijn: het Americana-gedeelte is nogal soft. Daarentegen zit er meer swing in het blues-gedeelte na de pauze en dat komt door sterkere en aansprekende gitaarsolo’s van Erwin en het vrijere spel van de begeleiders die in de blues beter thuis zijn.

Johan Derksen heeft best een goede smaak vinden de meeste bezoekers.