JJ Music House Zoetermeer 11 oktober 2020
Heerlijke Chicago Blues van The Chicago Four

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek 

Er zijn twee shiften: om 15.00 uur vindt het eerste optreden plaats en de tweede om 19.30 uur. Dit laatste i.v.m. de nieuwe Coronaregels, dat om 22.00 uur iedere bezoeker het pand uit is. Ik ben met veertig andere bezoekers aanwezig bij de tweede shift.
Volgens bassist Jan Markus is die anders dan de eerste en het zijn allemaal Magic Slim songs. Dat is niet waar. Slim heeft ze niet gecomponeerd, maar misschien wel gespeeld. Naast Jan bestaat de band vanavond uit Ber van Zanen, zang en gitaar, Robbert Fossen, zang en gitaar en shuffelkoning Jeffrey van Duffelen die Eduard Nijenhuis vervangt wegens ziekte.

Om stipt 19.30 uur vangt het eerste gedeelte van het concert aan met ‘Pretty Girls’, een van de negen nummers die op de setlist staat. Door de middagsessie heeft helaas de stem van Robbert aardig ingeboet. Gelukkig neemt Ber in veel stukken de tweede stem over, zodat de stem van Robbert goede ondersteuning krijgt. Geen Chicago klassiekers staan op de setlist, die we gewend zijn van Robbert, maar o.a. Fannie Mae van Buster Brown, maar vanavond wordt in geen enkele song de mondharmonica gebruikt, terwijl dit wel in het originele nummer is. Een mooi onbekend nummer van Muddy Waters, ‘Blind Man Blues’ komt ook nog voorbij. Maar de drie kwartier is zo om. Er volgt een korte pauze van een kwartier, aangezien de band op tijd moet stoppen.

In het tweede gedeelte van bijna een uur zitten meer bekende stukken. ‘You Got To Love Somebody’, ‘Look On Yonder Wall’, inderdaad een Magic Slim klassieker, van wie niet eigenlijk? ‘Cold Women With Warm Hearts’ van Albert King. In dit, maar ook in andere nummers, laat de linkshandige Ber horen, dat hij een begenadigd gitarist is en net als zijn linkshandige collega Albert best mooie lickjes laat horen.
Robbert vertelt over zijn avontuur in Memphis van een paar jaar geleden. Toen we daar speelden was er een grote opmerking van de IBC: “Don’t play Mustang Sally!” “Vrijdag tijdens de korte repetitie hebben we het er over gehad. Maar we gaan het toch doen. ”

Het wordt het enige nummer wat meegezongen wordt op deze bijzondere avond, buiten zittend onder een tent, die goed verlicht is, met een aantal heathers om de mensen warm te houden.
Natuurlijk mag ‘Sadie’ niet ontbreken, het nummer dat Robbert elke keer opdraagt aan zijn dochter.
Met ‘Talk To My Baby’ wordt er afscheid genomen van de veertig bezoekers, waarvan er een aantal beide shiften bijwonen. Jan Markus stapt tevreden van het kleine podium af. Terecht, hij en veel mensen hebben deze natte zondagmiddag en -avond genoten van heerlijke Chicago Blues en Zoetermeer mag zich nu de hoofdstad van de blues noemen. Drie locaties op korte afstand van elkaar, die ieder op zijn eigen wijze onze lievelingsmuziek brengen.