35 Years Of Blues For The People
35ste SwingWespelaar Broeierig

Tekst: Bert Lek & Willy Taal.
Foto’s: Bert Lek

Ten opzichte van voorgaande jaren is het podium 180 graden gedraaid, hierdoor is de oude hoofdingang vervallen. Helaas is nergens aangegeven waar de nieuwe toegang is. Wel ontdekken we ineens de toegang tot de camping.
Nadeel van de verplaatsing is dat de musici in de bloedhete zon staan te spelen,
terwijl daar geen rekening mee is gehouden.  Mark Hummel en andere musici die in de middag optreden krijgen gelukkig water en handdoeken aangereikt. Dit n.a.v. opmerkingen uit het publiek.
Vooral de laatste acts hebben last van het weinige licht en de frontman c.q. vrouw waar alles omdraait staan in het donker!

De catering heeft slechts Pepsi, plat- en bruiswater, geen ice tea, sinaasappelsap en Fanta om maar wat op te noemen.
De fotografen hebben last van het bosschage en moeten omlopen om aan de andere kant van het podium te komen.
Het meest irritante voor hen is de grote ijzeren trap, in het midden van het podium. Slechts twee artiesten maken er gebruik van. In het verleden stond die helemaal aan de zijkant. Dat is een betere plek.

Swing Wespelaar geeft een prachtig magazine uit. Helaas is hierin geen opstelling van de bands terug te vinden.
Misschien kan aan bovenstaande punten volgend jaar aandacht besteed worden. Liever terug naar de oude situatie wanneer de kinderopvang gerenoveerd is.

Maar en zijn ook goede punten aan te wijzen. Er wordt praktisch niet van de aanvangstijden afgeweken. Over het algemeen is het kwaliteitsniveau van het geluid goed te noemen. Hetzelfde geldt voor de sfeer. Alleen bij Laurence Jones dreigt het vooraan even uit de hand te lopen. Het jongere publiek geniet met volle teugen en wil hun plek niet even afstaan om de fotografen hun plaat te laten schieten.
Hieronder een korte indruk van de optredens, die wij bijzonder vinden.

Dag 1 - vrijdag
De Belgen hebben hun eigen Julian Sas met Thomas Frank Hopper, die zijn aankondiging in het Engels doet.
De zanger, gitarist begint heftig met lekker slidewerk. Vooral in de langzame nummers komt hij beter uit de verf.
Henrik Freischlader en zijn band opent jazzy en hij laat veel gitaarwerk horen. De stem is minder belangrijk. Het hoogtepunt is ‘The Sky Is Crying’.

Joe Louis Walker is de vervanger van Popa Chubby. Is dat erg? Nee!
Hij heeft een compleet blanke band, die hem perfect begeleidt.Met zijn aparte scherpe stem en dito gitaargeluid weet hij vanaf het begin te boeien. Verschillende stukken uit zijn uitgebreide oeuvre komen voorbij. ‘I’m The Soldier In The Army Of The Lord’ en ‘Hello, It’s The Blues” zorgen voor lekkere gospel. Een mooie afsluiting van de eerste dag.

Dag 2 - zaterdag
Voor Huub Blues Hoeberigs kan dit festival al niet meer stuk. twee bands die hier vandaag staan hebben meer of minder hun debuut/come back gemaakt in zijn Haagse Hout. ’ Luther’s (2022) en Mark Hummel (2018), de volgende dag José Ramirez (2018-2019-2021)

De Nederlandse formatie Luther’s staat voor de eerste keer op een groot podium in België. De jonge formatie bestaat naast zanger, gitarist Lother Wijnvoort uit Joost Tonies, gitaar, zijn broer Daan op de bas Boris Weijers achter de drumkit. Zij brengen een mengeling van Chicago- en bluesrock. In een jaar tijd hebben zij een grote stap voorwaarts gemaakt. Vooral Lother en Joost laten een geweldige partij gitaarspel horen. Wanneer Lother wat minder bescheiden is en de band meer eigen werk brengt, wacht hen een gouden toekomst.

Muddy What? Het Duitse trio brengt aanstekelijke muziek, hij Fabian Spang is best een aardige gitarist en zanger. Zijn zus Ina, gitaar en mandoline, werkt met haar gemaakte maniertjes op je zenuwen en dat is jammer want voor de rest zit de set goed in elkaar.

Kyla Brox heeft een prachtige blues- en soulstem, dat leverde haar zes jaar geleden de Engelse overwinning op in de Challenge. Op bas haar man Danny Blomely, drums Mark Warburton en gitarist Paul Farr zorgen ervoor dat zij deze middag kan schitteren met haar prachtige uithalen. Met een mooie meezinger ‘Hallelujah’    neemt zij afscheid van het dankbare publiek.

Zanger en groot harmonicaman Mark Hummel (68) mag het daarna overnemen. Hij laat met zijn band de liefhebbers van de Mississippi saxofoon smullen. Adequaat wordt hij door de band begeleid. Mark scheurt met zijn harmonica om daarna weer ingetogen verder te gaan. Hij draagt werk op aan zijn leermeester Lazy Lester en wordt Peter Green geëerd met ‘Stop Messing around’ en Otis Rush met “Double Trouble’. ‘Blues Stop Knockin At My Door’ is ook om van te smullen. Bovendien is zijn stem nog prima. Het zou ons niets verbazen wanneer we hem weer spoedig terugzien. Jammer voor de bezoekers die een cd van Mark willen scoren. Er liggen er slechts zes en die zijn in no time verkocht.

John Del Toro Richardson uit Houston, Texas kennen we als begeleider van Diunna Greenleaf. Hier staat hij met zijn eigen band bestaande uit:drummer Wess Starr, toetsenist Nick Connoly en bassist Nathan Row.
Zij brengen muziek van de oude meester Robert Lockwood, maar je hoort ook Duke Robbilard. De band begint heftig, maar neemt daarna gelukkig ook lekkere rustpuntjes in de set. Hij zingt over beer en bbq, het betere leven in Texas.

Laurence Jones kennen we nog uit de tijd dat hij in JJ Music House (2014) speelde voor een handvol publiek. Intussen is zijn ster gerezen en staat hij op grote festivals. Het wordt een set van bluesrock van de bovenste plank. Hard en heftig met weinig rustpauzes in zijn spel.  Het publiek dat vooraan tegen de hekken staan gedrukt, vindt het allemaal prachtig. Wij doen en stapje terug om de oren te sparen.

Keeshea Pratt Band mag de zaterdag afsluiten. Wat een verademing na al dat gitaargeweld.
Ondanks dat zij in 2018 de International Blues Challenge in Memphis wonnen zegt de groep menig toeschouwer niets. Zij die achtergebleven zijn, krijgen een mooie mengeling van blues, gospel en soul voorgeschoteld mede door de twee blazers. B.B. King wordt geëerd met ‘The Thrill Is Gone’. Dus gaan we voldaan richting Leuven om de laatste dag weer aanwezig te zijn.

Dag 3 - zondag
Uitgerust ondanks de slechte bedden in het hotel zijn we op tijd aanwezig om Shakedown Tim en zijn groep aan het werk te zien. Ze beginnen met een lekkere boogiewoogie om daarna vanwege de hitte wat gas terug te nemen. Om vervolgens er weer vol gas op te gaan. Calypso en Mississippi klanken komen voorbij en brengen het publiek in de juiste stemming. Maar zeker ook door de toevoeging van de harmonicagrootheid Steven Troch, die twee nummers meeblaast.

Alabama Mike is nu wel aanwezig. Zijn vorige tournee brak hij plotseling af vanwege familieomstandigheden. Met zijn nieuwe album ‘Stuff I’ve Been Trough in de cd- en platenstand laat hij horen dat hij uitstekend in vorm is. Helaas laat hij weinig harmonicawerk horen. Drummer Fabrice Bressouat heeft met Vinz Polletvillard, keyboard, Anthony Stelmaszack, gitaar en Julian Dubois weer en puike band samengesteld, die zorgt dat Mike moeiteloos vijf kwartier overeind blijft.

Shakura S’Aida heeft niet alleen prachtige lange benen maar ook een vreselijk mooie stem. Na tien jaar had ze vorig jaar eindelijk een nieuw album ‘Hold On To Love’, waar ze een paar nummers van brengt. Mede door het heerlijke steel gitaarwerk wordt het een mooie mengeling van blues, soul en gospel. Helaas duurt het verhaal over de samenwerking met Keb Mo te lang.

José Ramirez komt uit Costa Rica en laat zien dat als je echt iets wilt bereiken dat ook kan lukken. Maar je moet er wel wat voor over hebben. Hij waagde de overtocht naar Amerika en hij belandde in Florida. Vandaar was het een kleine stap naar Chicago, waar hij onderdak vond bij het beroemde Delmark label. In 2020 werd José tweede tijdens het International Blues Challenge dat hem veel werk oplevert.
Zijn set kennen we inmiddels wel. Stevig maar niet overdreven hard gitaargeweld met een toffe stem. Het rondje door het publiek gaat erin als zoete koek.

Leon Beal & Luca Giordano Band. Luca is een geweldige gitarist, die met zijn band o.a. Sugaray Rayford, John Primer en Chris Cain begeleidde.
Helaas is er voor Luca en zijn band deze middag weinig eer te behalen hoe zij ook hun best doen.
Na drie dagen optreden laat de stem van Leon het vaak afweten. Met moeite krijgt hij ‘A Change Is Gonna Come’ en ‘A Land Of A Thousand Dances’ uit zijn strot. Gelukkig wordt hij door het publiek geholpen met heel vaak na, na, na dat zij zingen. Jammer van zijn stem, want aan de band ligt het niet.

The Fabulous Thunderbirds vierden hun hoogtij dagen in de jaren tachtig van de vorige eeuw. In de tussentijd zijn de meeste originele leden overleden. Alleen zanger en harmonicaspeler Kim Wilson is nog over. Uit de latere bezettingen is alleen gitarist Johnny Moeller er weer bij en dat is bepaald niet verkeerd.
Net als bij veel oudere blazers gaat de tijd ook voor Kim tellen. Na een spetterende introductie wordt de harmonica, dus ook Kim, een kwartier rust gegund en dat gaat het hele concert door. Is dat erg?  Nee, want als hij de longen uit zijn lijf blaast dan komt het beste uit de vervlogen jaren naar boven.
Het wordt gedeeltelijk een best of met ‘Tuff Enouf’, ‘Wrap It Up’ en andere klassiekers.
Een mooi einde van de 35ste editie. Op naar de 36ste.