Rusty Apollo - Apollo III
Big Records

Tekst: Paul Scholman

Tien jaar geleden zag Oh Yeah! Het debuutalbum van Rusty Apollo het levenslicht. De liefhebbers klapten hun handen stuk, de kritieken waren louter lovend.

Ze hadden destijds meteen al direct mooie optredens op o.a. Moulin Blues en Ribs & Blues. En behoorden meteen tot de gevestigde orde, maar dat kan ook niet anders als je Rogier van der Ploeg (gitaar/o.a. Sovjet Sex), Kim Snelten (bluesharp/o.a. The Scene, Drippin' Honey), Onno Voorhoeve (gitaar /o.a. Cadilac Walk) en Mike Meijer (drums, zang/o.a. Gruppo Sportivo, Gigantjes, Orkater. Michiel van Leeuwen (bas/o.a. Gruppo Sportivo, Raggende Manne) maakte destijds ook onderdeel uit van de band. De heren worden aangevuld met Mozes Meijer (Synthesizers, percussion, fx, bass, drums. Special guest musicians zijn: Arend Bouwmeester, (tenorsax.) en Niels Meijer (piano). Mozes Meijer is het ritme van de band. Een getalenteerd trommelaar en zware bassen kun je verwachten met heerlijke gitaren doorspekt met de harp van Legend Kim Snelten. Hij produceert deze plaat ook.

De sfeer van de plaat kun herbergen in Psychedelic Techno Blues, of hoe je deze stroming ook noemen wilt. Er staan een aantal aanstekelijke nummers op die mij in ieder geval vrolijk stemt.

Drie nummers zijn originals en de anderen zijn gecoverd, maar op geheel eigenwijze geïnterpreteerd, moet ik zeggen. Tijdens het lezen van de cover trekt een grijns over mijn gezicht, als ik de nummers bekijk. Opvallend is dat het veel over de maan gaat in een aantal opzichten. Rusty Apollo zal een verwijzing naar een aantal raketten zijn die door de VS in de jaren zestig naar de maan gelanceerd zijn? Houston (We Have A Problem) is er zo een. Overigens met heerlijk harpwerk van Kim Snelten, die eigenlijk de hele plaat lekker op dreef is. Geen spoortje roest de ontdekken, nog. ‘Poor Moon’, wellicht het sikkeltje op het moment dat ze daar naartoe geschoten werden? En zo zijn er nog wel wat vingerwijzigingen te bedenken. Slippery People van de Talking Heads, gepend door David Byrne, heb ik altijd een wereldnummer gevonden, hier lekker luchtig uitgevoerd. Verder klinkt deze plaat lekker afwisselend, smerig en vuig soms. Zoals we van Rusty Apollo gewend zijn.
Op naar Apollo IV!