Paradiso, Amsterdam 3 juni 2024
Robert Cray (70), bezield optreden

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

Het is het vierde en laatste concert van deze tournee door Nederland en het tweede in Paradiso. Het eerste, een dag eerder, was stijf uitverkocht. Vanavond is het bijna vol.

Cray viert zijn 50 Groovin’ Years in de muziek business en het was veertig jaar geleden dat hij tijdens het North Sea Jazz festival voor de eerste keer in Nederland optrad.

De jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw waren zijn hoogtij dagen. Met prachtige albums zoals ‘Who’s Been Talking’, ‘Bad Influence’, ‘Strong Persuader’ en ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’( met dezelfde megahit) en uitverkochte concerten in Ahoy. Na de eeuwwisseling kwamen er mindere albums uit met af en toe een opleving met ‘In My Soul’ uit 2014 en ‘Nothing But Love’ uit 2020.

De overige albums waren afgelopen voordat je er erg in had. Het kabbelde te veel voort.
Vanavond is het gelukkig anders. Cray is nog steeds gezegend met een mooie stem, hij beheerst het beiden, warme soulstem en hoge uithalen. Zijn vingers hebben gelukkig nog geen last van artrose en glijden soepel over de snaren van een van zijn vele gitaren die hem door een roadie worden aangereikt.

Longtime vriend bassist Richard Cousins moet het allemaal zelf doen. Zoals gebruikelijk staat hij op zijn blote voeten, soms op het kale podium of anders op het vloerkleedje dat hij al jaren met zich meedraagt. Voor hem is er geen tijd ingeruimd om te soleren, dat geldt ook voor drummer George Sluppick. T.o.v. de vorige keer dat ik Cray zag met Terence F Clark achter de drumkit was het een feest zoals die zich uitleefde. Sluppick houdt het strak en simpel. Cousins mag alleen af en toe de clown uithangen.( Dat deed hij ook even bij Etta James.)
Wel drie solo’s voor keyboardspeler Weinberg Dover (hij was er ook bij in 2018) die hem en warm applaus van het publiek opleveren.

Enkele nummers die opvallen zijn: ‘Deep In My Soul’ van Bobby Bland, heerlijk gezongen door Cray,  ‘Phone Booth’, waarin hij zijn dagje uit in het centrum van Amsterdam verwerkt,  ‘You Can't Make Me Change’, een heerlijk relaxte song, zoals zo vele nummers die Cray zingt over problemen met zijn baby.
Cray doet geen medley van zijn grote hits gelukkig. Wel brengt hij ‘Right Next Door’
Deze krijgt door de uitvoering van drummer Sluppick, alleen met tamboerijn en het keurig in de maat meeklappend publiek een heel aparte uitvoering.

Na vijf kwartier wil Cray er mee ophouden. Gelukkig krijgt hij die kans niet van het enthousiaste publiek. Ze gaan nog een kwartier door met ‘Time Makes Two’ als afsluiter. Helaas niet met ‘Don’t Be Afraid Of The dark. Een andere keer dan maar.