24 september 2019 TivoliVredenburg te Utrecht
Ripoff Raskolnikov en Ian Siegal Berry in Club Nine

Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Bert Lek

Begin dit jaar mocht ik Ripoff Raskolnikov zijn laatste plaat bespreken en meer werk had ik tot dat moment nog niet ontdekt van de man, geboren Oostenrijker. Groot geworden in Oost-Europa, Duitsland en weer teruggekeerd naar Oostenrijk, maar ook de hele wereld rondgezworven en uiteindelijk had hij weer een band geformeerd. Vanavond Ripoff solo in het voorprogramma van de onvolprezen Ian Siegal.

Een hoedje, grijs vlashaar er onderuit, streepjes colbert, een zwarte broek en een donker shirt. Opvallend is de rode bloem op zijn colbert. Ik kan niet ontdekken of de bloem echt is.
"It's not easy", oude akoestische Guild klinkt prima in de kleine Cloud Nine. Ripoff wisselt tussen twee akoestische gitaren en een Fender. Zijn stem klinkt als zoet gevoiced schuurpapier. De zaal is doodstil. Zijn we niet gewend van de Nederlanders (Dutch Disease) zal Siegal later op de avond terecht opmerken. Na drie nummers zegt Ripoff wat agressiever te gaan spelen. Andere gitaar en een slide wordt klaargelegd. Slide moet wachten en uiteindelijk blijft dat glazen kleinood in het blikkendoosje liggen. De uiteinden van zijn snaren zijn keurig opgekruld en dan wordt Blue Afternoon ingezet. Je hebt zangers die het nodig hebben om schreeuwend iemand te bereiken, maar deze man doet dat gewoon zingend. Hij weet een zaal doodstil te krijgen door ingetogen te zingen, soms breekbaar. Na zes nummers vertrekt Ripoff, maar ik heb het idee dat hij nog niet klaar is gezien de opstelling, want de stoel van Siegal staat in een prima formatie voor een duet.

Ian Siegal opent strak in het pak met ‘Aint You Great’. Hij is op dreef, is geestig en heeft twee bekers DE koffie voor zijn neus staan. Dat is weer eens wat anders. Hij laat zijn koffie koud worden, want hij rijgt de nummers in rap tempo aan elkaar, hoewel hij de tijd neemt om zijn gitaar te stemmen. Korte politieke statements over Trump en die krijgt een sneer en waarom ook niet? Andere zaken die hem bezighouden worden met een kwinkslag en een flinke dosis humor aan het publiek, dat ook hier ademloos staat te luisteren, verteld. Hij speelt bijna zijn hele ‘All The Rage’ cd, die lovende kritieken kreeg uit binnen- en buitenland.

Even valt Ian bijna stil midden in een nummer en roept dat Ripoff Raskolnikov hier de solo deed op “All The Rage”. Humor!
Mischa Den Haring van T-99 krijgt alle eer toegeworpen bij zijn aankondiging dat Braindogs, een gelegenheidsband waar Raskolnikov en Siegal gekoppeld zijn aan Den Haring, op zes december in de Q-Factory te Amsterdam staan.
Nog even een nummer opgenomen met Jimbo en hij roept en passant dat hij niet alleen nummers van eigen hand doet vanavond. ‘Come On In My Kitchen’ (Robert Johnson) vormt daar geen uitzondering op. Nog een nummer van een ander? Ach wat maakt het ook uit, vindt hij. Flinke dosis zelfspot.

Iemand roept bij de eerste toegift, waar Ripoff al twee nummers vooraf had samengespeeld met Siegal, om Tom Waits en hij persifleert Waits perfect tot in de overtreffende trap. Niemand zingt op deze wijze, suggereert hij, nog maar een slok koude koffie nemend. Siegal zit er goed in vanavond en mooi dat hij Ripoff de kans geeft om zich hier op dit podium te laten profileren.
De toegift is spannend en je merkt dat ze niet voor het eerst samen spelen. Ze voelen elkaar perfect aan. Tegen elf uur is de koek op en kunnen we zeggen dat we een perfecte bluesavond hebben gehad, althans ik vind dat en als ik op de stilte in de zaal moet afgaan dan denk ik dat anderen daar ook zo over denken.