Vrijdag 12 en zondag 14 juli 2019, AHOY Rotterdam
34ste North Sea Jazz

Tekst: Henk Demper
Foto’s: Bert Lek

De eerste dag begon vroeg en meteen goed en wel om vier uur in de middag in een bomvolle Hudson. Iedereen wilde bij reputatie ’s werelds beste (studio)drummer Steve Gadd live aan het werk zien en horen. Deze alleskunner kleurde met zijn smaakvolle technische slagwerk vele honderden bekende klassiekers uit de jazz- en popmuziek. Er is geen beginnen aan met het noemen van namen. Ga zelf op onderzoek en je zult telkens weer verbaasd staan: hé, hij ook hier? Daar is hij dan met zijn band, de meesterdrummer, omringd door even virtuoze leeftijdgenoten, grijs, kalend of met dunne staart getooid. Muziek wordt gespeeld vanaf de lessenaar. Dat geeft aan het optreden een wat statische indruk, technisch hoogstaand, maar meer met het karakter van een clinic dan een swingend optreden.

Zangeres Diana Krall heeft inmiddels ruimschoots de status van jazzdiva bereikt en met een toeslag op de reguliere dagkaarten laat ze zich bewonderen in de deftige Amazon. Haar smaak is groot, haar spectrum breed, zo valt af te leiden uit haar indrukwekkende discografie. Vanavond laat ze zich begeleiden door Robert Hurst op staande bas, Karriem Riggins op drums en Joe Lovano  op tenorsax. Gedistingeerd en smaakvol met een perfecte geluidskwaliteit. Zang en pianospel zijn zoals valt te verwachten. Tenorsaxofonist Joe Lovano maakt grote indruk met zijn spel dat doet denken aan dat van de legendarische Ben Webster. Zijn postuur en porkpiehat maken de gelijkenis compleet. ‘I’ve Got You Under My Skin’ krijgt een instrumentaal en vocaal prachtig omfloerste uitvoering en ‘The Night We Call It A Day’ klinkt mooi smachtend.

In dezelfde zaal is het optreden van de legendarische Burt Bacharach, 91 jaar oud en lichamelijk angstaanjagend fragiel, maar van een afscheidstournee lijkt geen sprake, terwijl sommige van zijn collega’s al 20 jaar eerder de strijdbijl van het toeren hebben begraven, is één van de grootste songsmeden uit de geschiedenis live aan het werk te horen, het is een wat tweeslachtige ervaring. Immers, hij schreef die talloze pareltjes weliswaar, vanaf eind jaren vijftig tot nu, maar zong ze niet zelf. Dus denken we bij al die songs die, al dan niet in medleyvorm langskomen aan stemmen als die van Tom Jones, Aretha Franklin, Scott Walker, Dionne Warwick, Gene Pitney en anderen van wie ons de naam niet meteen te binnen wil schieten. Indrukwekkend en ontroerend om te zien dat de oude Burt geestelijk nog helemaal bij de les is, zoals blijkt als hij op humorvolle manier Trijntje Oosterhuis introduceert.

Dan naar de grootste hal, de Nile. Daar staat zanger Rag ’N Boneman uit Engeland. Wanneer je hem tegen komt met zijn tatoeages dan loop je een straatje om. Maar op het podium is hij de vriendelijkheid zelve. Gezegend met een formidabele stem brengt hij een mengelmoes van blues en hiphop. Hij was in 2016 al eens op North Sea Jazz en is daarna alleen nog maar doorgegroeid, met als terechte beloning het optreden in de Nile.

In de overvolle Maas staat zangeres Anita Baker (61) als een echte souldiva laat zij het publiek een kwartier lang wachten voordat ze die stevig opent met ‘Lady Marmalade’ en haar hit ‘Sweet Love’. Ze heeft nog steeds een dijk van een stem. Helaas was dit haar laatste optreden in ons land. Ma Baker is namelijk bezig aan haar afscheidstournee.
Joe Jackson viert samen met ons als publiek een feestje in de Nile. Net zo messcherp als op zijn debuutalbum ‘Look Sharp’! Van veertig jaar geleden opent hij met ‘One More Time’ en ‘Is She Really Going Out With Him?’ Het feest van de herkenning is, luid meegezongen, begonnen. Tempo en volume liggen hoog, ook bij de sterke nummers van zijn net verschenen album Fools. Zijn oude getrouwe begeleiders, waarvan bassist Graham Maby van het eerste uur, spelen met het enthousiasme van een jonge hond en met de virtuositeit van oude rotten. Met ‘I’m The Man’ krijgt zijn optreden een verschroeiende afsluiting met als toegift een ingetogen ‘Steppin’ Out’.

We blijven in de Nile voor het avond afsluitend optreden van Tower of Power, het in 1968 opgerichte collectief uit Californië, dat inmiddels dus haar 50 jarig jubileum achter de kiezen heeft. Van de oorspronkelijke bezetting is tenorsaxofonist Emilio Costillo nog steeds de kartrekker en de overige leden hadden wat leeftijd betreft zijn kinderen of zelfs kleinkinderen kunnen zijn. Deze soulfanfare, met zijn messcherpe en uitgebreide blazerssectie is wellicht even bekend als dienstverlenende begeleidingsband van anderen dan als zelfstandig opererende band. Zo verzorgden de horns in de vroeg jaren zeventig al het blaaswerk op voor de export bedoelde nummers van Cuby + Blizzards.
Spetteren en schetteren deden ze ook op deze avond, vocaal aangevoerd door de jonge en beweeglijke José “Pepito” Gomez.

Zondag 14 juli
In de Maas, ooit als wielerbaan het hart van sportpaleis AHOY ontmoeten we opnieuw jazzreus op de tenor saxofoon Kamasi Washington. Hij was hier eerder in 2016 en presenteerde toen zijn imposante driedubbeldebuut cd ‘The Epic’ uit 2015. Zijn optreden toen was topzwaar door toevoeging van een koor en orkest. In 2018 verscheen het indrukwekkend vervolg ‘Heaven & Earth’. Zijn achtkoppige band, waarin zijn vader op sopraansax en fluit, gaan overdonderend van start in een bomvolle hal waarin al meteen de bovenring voor het publiek opengaat. Letterlijk en figuurlijk een jazzreus en spreekt Washington even bezield als dat hij speelt. Zo intens is het optreden dat het lijkt alsof de Maas langzaam opstijgt.
Bij een volgend optreden verdient hij promotie naar het grootste podium van North Sea, de Nile met plaats voor 12.000 bezoekers. In diezelfde hal worden de bezoekers getrakteerd op een schamel optreden van Daryll Hall en John Oates. Van hun blue-eyed soulgeluid uit de jaren 70 en 80 is niets meer over. Zelfs grote hits als ‘I Can’t Go For That’ weten het publiek niet in beweging te krijgen. Een klassieker als ‘You’ve Lost That Loving Feeling’ van de Righterous Brothers wordt liefdeloos om zeep geholpen.

In de Congo tent, jarenlang het podium voor blues en aanverwanten laten we ons verrassen door The California Honeydrops, een swingende feestband van de Amerikaanse westkust. Hun debuutalbum ‘Soul Tub!’, onder leiding van de Poolse voorman Lech Wierzynski, dateert van 2008. Vanavond zien zijn ouders de verloren zoon eindelijk weer terug, glimmend van trots op de voorste rij. Alle vormen van Amerikaanse oermuziek staan op het repertoire en worden met groot enthousiasme en uit de losse pols ten gehore gebracht. Een mix van doo-wop en New Orleans funk? Waarom niet? Een calypsonummer? Kan ook! Een bluesballad? Waarom niet? Feit is dat de Honeydrops in korte tijd het publiek massaal aan het dansen krijgt. Van voorprogramma bij Bonnie Raitt naar een eerste optreden op NorthSea. Deze band gaan we zeker terugzien op de Nederlandse podia.

De keizerin van de soul wordt ze wel genoemd en terecht. Gladys “Oh My Goodness” Knight, geboren in 1944, die op haar zevende een talentenjacht won en Motown boegbeeld werd met haar Pips. De hits zijn bekend en we worden vanavond natuurlijk getrakteerd op ‘I Heard It Through The Grapevine’, compleet met uitgebreide anekdotes eromheen. Eind jaren 80 laat ze de Pips achter zich en maakt solo een vliegende start met ‘License To Kill’, titelsong van de gelijknamige James Bondfilm. Ook deze hit krijgen we natuurlijk te horen. Nummers als deze zijn de levensverzekering voor een artiest.
Van heel andere orde is Janelle Monáe, ooit gepresenteerd als de vrouwelijke Prince, nu geheel op eigen kracht in een verpletterende liveshow: oogverblindend en oorverdovend. Weinig subtiel knalt als openingstune Also Sprach Zarathustra van Richard Strauss uit de speakers. Volgt een adembenemende, strak geregisseerde show met regelmatige kostuumwisselingen. Maar wat een band en wat een zang! Haar optreden is een onverhulde ode aan de vrouwelijke seksualiteit, met als motto: Say It Loud, I’m Dirty, I’m Proud.

Aflevering 44 van North Sea Jazz sluit af met het podiumdebuut van Ms. Lauryn Hill, ooit lid van The Fugees. Twintig jaar geleden gelanceerd met het iconische solodebuut ‘The Miseducation Of Lauryn Hill’. Nu staat dit album centraal in haar, soms emotioneel geladen, optreden.