Muddy Waters Tribute Band, 14 april, Poppodium Boerderij, Zoetermeer
Real Deal zondag blues

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

Zondag is het tweede concert in de reeks van de serie blues in het podium café.
Ondanks dat het dit keer weer uitverkocht is, is het beter te doen dan bij de Juke Joints een maand geleden. Toen als haringen in een ton, nu is er gelukkig meer bewegingsvrijheid en voor mensen die willen zitten, staan er krukken op de gang. Echter daar wordt weinig gebruik van gemaakt.
Het wordt een prachtig Muddy Waters (McKinley Morgenfield) middag. De mannen hebben er zin, want zo vaak spelen ze niet met elkaar.

Zoals Muddy zijn set was op het North Sea Jazz festival, zo bouwt Robbert Fossen, zang en gitaar, het ook op. De set begint met het instrumentale ‘Evans Shuffle’, vervolgens klimt Robbert het podium op om op de stoel zittend te spelen en te zingen. Met dat laatste heeft hij af en toe problemen vanwege de vele optredens. Zaterdag jl. vormde hij met gitarist Lothar Wijnvoord nog een duo op de Juke Joint Stage tijdens de viering van 15-jarig bestaan van Blues & Zo te Sliedrecht.

Vandaag twee sets, de eerste met tien, de tweede met acht nummers.
Het begint met het vrij onbekende ‘Back To The Chicken Shack’ en ‘They Call Me Muddy Waters’ is vrij rustig met een mooie slidesolo van Robbert en een pianosolo van Ivan Schilder. In het tweede nummer pakt Lothar Wijnvoord een rustige gitaarsolo, terwijl Thomas Toussaint zijn longen uit zijn lijf blaast.
Vervolgens sneller met ‘Trouble No More’, ‘Champaign & Reefer’.

‘Kansas City’ (J. Leiber/M. Stoller) is bekend geworden door Wilbert Harrison en Little Willie Littlefield. Deze uitvoering komt het dichts bij die van Willie, mede door het pianospel van Ivan.
Vijf jaar geleden was het nummer ‘Hoochie Coochie Man’ de aanleiding tot het uitbrengen van het album “Electric Man”, dat nu ook op vinyl is uitgebracht. Om compleet te zijn 70 jaar geleden nam Muddy het nummer op.

In ‘Rollin’ and Tumblin’ gaat Ivan helemaal uit zijn dak. Terwijl Lars er ook op mept. Alleen is het jammer dat Dirk Wagensveld op de bas niet te zien is, gelukkig horen we dat hij samen met Lars de twee mannen van de bekende bodem zijn waarop de rest kan excelleren.
Na de pauze zet het feest der herkenning zich voort. Eerst pakt Ivan de hoofdrol in ‘Walking Through The Park’ en ‘Forty Days and Forty Night’, later vallen Luther, Lars en Thomas in. De band ligt nu op stoom. Met de tekst van ’Nineteen Years Old’ wordt door Robbert de draak mee gestoken. ‘Mannish Boy’ brengt hem weer op het rechte pad. ‘CALDONIA’ is echt zonder E in het woord is meer bekend van B.B. King. Muddy heeft het echt gezongen en het staat op “ Muddy Waters Woodstock” album uit 1971.
‘Long Distance Call’ is het een na laatste nummer van de setlist.

Hier pakt Robbert al een paar extra minuten om er ‘Baby What You Want Me To Do’ tussen te voegen. Zoals het hoort sloot Muddy af met ‘Got My Mojo Working’. Niet Robbret die plakt er nog twee nummers aan vast Blues ‘For Frits Krieg’ en ‘You don’t Have To Go’. Dan is het echt afgelopen en gaan de bezoekers zeer tevreden naar huis. Een prachtige Bluesmiddag in Zoetermeer.