37e Moulin Blues 3 en 4 mei 2024, Ospeldijk
Extravagant, verrassingen en kippenvel

Tekst: Wil Wijnhoven
Foto’s: Giel Scholtes
Tekstfoto’s: Wil Wijnhoven

Het is weer begonnen! Het festivalseizoen voor de ware blues liefhebbers is geopend met Moulin Blues in Ospeldijk, inmiddels de 37e editie. En ondanks dat de weergoden niet meezitten komen rond 6000 bezoekers uit alle windstreken naar Ospeldijk.
De extreme regenval heeft voor menigeen problemen bezorgd en ik denk voor de organisatie een extra kostenpost. Zij hebben er zoveel mogelijk aan gedaan om iedereen naar de festivaltent te leiden. Dit alles heeft velen niet weerhouden om naar Ospeldijk af te reizen.

Wat later dan gepland stappen we de ‘grote’ tent binnen om de Australiër Jesse Redwing aan het werk te zien.
De aftrap is gemaakt met een stevig potje rauwe blues en dan is het verplaatsen begonnen. Van het ene podium naar het andere podium, want Moulin Blues heeft het ‘hoofdpodium’ en het ‘Moulin Blues Café’ of in de volksmond ‘kleinte tent’. Dan is het ook geen sinecure om van tevoren aan te strepen wat je wilt gaan zien en horen. Want het is een bijzonder fraaie line-up dit jaar.

De uit Australië afkomstige Jesse Redwing is de eer gegund om te openen op het hoofdpodium met een stevig potje rockin’ blues precies passend om met het festival te beginnen.
Little Steve & The Big Beat openen in de ‘kleine tent’ het festival en dat doen ze buitengewoon sterk. Puttend uit eigen werk en covers is dit een sterkte aftrap van het festival

Bywater Call is wel bekend mogen we zeggen, want zij stonden in 2022 ook al op het festival, en het zal dan ook niemand verbazen dat ze een puntje gaaf optreden op de mat leggen. Oud werk afgewisseld met werk van hun nieuwe album “Shepherd’ vormen de setlist van vandaag. Hun nieuwe songs “Roll” en “Holler” klinken live net zo gaaf als op hun nieuwe album. Zonder afbreuk te doen aan de andere muzikanten wil ik toch de zangstem van Meghan Parnell aanstippen. Wat heeft zij een dijk van een stem en wat zingt ze gemakkelijk. Een genot om te horen.

Wat betreft Monster Mike Welch kunnen we heel kort zijn. Het is de 4e keer dat hij hier op het hoofdpodium staat. Hij is een meer dan begenadigd gitarist en met een goede zangstem, misschien niet de allerbeste zangstem maar ruimschoots voldoende om de liefhebbers te begeesteren. Zijn optredens zijn altijd sterk, goed en het staat als een huis.

Waren er op de vrijdag uitschieters en verrassingen?
Absoluut en voor mij waren dat The Chris O’Leary Band op het hoofdpodium en als absolute topper toch wel La Perra Blanco in de kleine tent. Over deze laatste, uit Spanje afkomstige band, is het hele weekend gesproken. Wat heeft zij een opzwepende set afgeleverd, zonder schroom stapt Alba Blanco Sanchez, zoals de zangeres/gitariste heet, al spelend op haar gitaar tussen het publiek door achtervolgt door Guillermo González met zijn contrabas. Een wervelend optreden met een mix van hillibilly, rockabilly en rock & roll maakt zij diepe indruk op het publiek.
The Chris O’Leary Band, als je van mondharmonica en rauwe zang houdt zit je daar gebeiteld. Als veteraan en ex-politieagent is hij gepokt en gemazeld in het leven en dat kun je wel horen in zijn songs. Hij heeft in de band van Levon Helm gespeeld maar is door stemproblemen uit de band gestapt en is solo verdergegaan.

Een verassing in de kleine tent mag je zeker ook Sister Suzie & The Right Band noemen. Een prachtig stemgeluid met een uitstekende begeleidingsband waarbij het enthousiasme ervan afspat. Old school blues in optima forma.
Dit waren voor mij opvallende muzikale openbaringen voor de vrijdag. Daar wil ik de overige bands niet te kort mee doen. Want ook The Commoners, een hoog Black Crowes gehalte, en McKinley James, genoemd naar McKinley Morganfield aka Muddy Waters, hebben voor veel plezier en muzikaal hoogstaand werk gezorgd. The Cinelli Brothers zijn bezig aan een ware hype en deze keer moet ik bekennen dat ze er beter uit zijn gekomen dan tijdens de Southern Blues Night. Misschien dat een kleinere setting hen beter past dan een groot podium. Bij hen ligt de hoofdmoot vooral op de promotie van hun nieuwe album “Almost Exactly” en dat is een uitstekend album. Het Finse trio Tomi Leino Band is de enige band die zowel de vrijdag als de zaterdag in de kleine tent speelt. De moeite waard om ze te zien en te horen, alhoewel ik ze de zaterdag toch beter vind dan vrijdag.

Voor de zaterdag heb ik een dik aangestreept de optredens van The Wicked-Lo-Down en Marlon Pichel.
Maar de opening is voor de Nederlandse gelegenheidsformatie Dutch Tornados. Deze bestaat uit: Boy Vielvoye – zang en mondharmonica; Jody van Ooijen – drums; Roelof Klijn – basgitaar; Roel Spanjers – zang, toetsen, accordeon; Micha den Haring – gitaar en Richard van Bergen – zang en gitaar. Mensen met een bulk aan ervaring en de crème de la crème uit de Nederlandse bluesscene. Dat kan dus niet meer stuk en zo geschiedt het ook. Een prachtige opening van de zaterdag.

Opvallend is het dat in de ‘kleine tent’ hoofdzakelijk Nederlandse bands optreden. Want de opening hier is voor Little Hat die met hun rauwe sound in no time het publiek aan zich weet te binden. Vooral frontman Machiel Meijers is daar debet aan, met zijn ruige harpspel en dito stemgeluid trekt hij de aandacht naar zich toe. Na dit optreden volgen in de ‘kleine tent’ de uit Groningen afkomstige band Them Dirty Dimes die het stokje overneemt met een mix van gypsy, blues en americana. Het gaat er bij hun iets rustiger aan toe, hierna is het de buurt aan La Ratte. Een band die mij op de Southern Blues Night wist te verassen en dat nu ook weer doet. Wat een strak optreden met een mix aan stijlen en aandacht voor “Ashtray” hun recente album. Live klinkt het nog vetter en soms nog smeriger dan op hun album en dat maakt hun optreden ook zo goed.

Natuurlijk mag ik niet vergeten een van de allerlaatste optredens van The Juke Joints. De band stopt er na 41 jaar jammer genoeg mee. Maar hun optreden in de ‘kleine tent’, dat tot de nok toe gevuld is, steekt weer voorbeeldig in elkaar. Top om te zien hoe de mannen zelf ook uit hun dak gaan en het publiek mee nemen in hun opzwepende set.

Tomi Leino Trio komt uit Finland en is zo gezien een buitenbeentje vandaag maar dat neemt niet weg dat we een tof optreden voorgeschoteld krijgen.
Nadat ik een interview heb afgenomen bij Marlon Pichel ga ik natuurlijk ook naar zijn optreden kijken. De drummende zanger uit Rotterdam-Zuid blaast me helemaal weg met zijn muziek. Zijn prachtige stemgeluid en krachtige drumpartijen daarbij nog ondersteund door een sterke band met blazerssectie krijgen we, wat ik noem, Soulblues te horen. De voorbeelden Otis Redding en Wilson Picket wordt meerdere keren genoemd. Dit is genieten geblazen. Ik was flabbergasted van zijn muziek toen ik me op YouTube slim maakte en me verdiepte in zijn muziek. Nou ik kan je vertellen dat ik live ook onderste boven was. Wat een sound en een supergaaf optreden.

Well Well Well komen uit België en staat onder leiding van Reinoud Lesire. Ook een trio met een grenzeloze ervaring in de blues. En dat merk je wel met hun muzikale keuze en performance. Rauw tot op het bot en toch heel verfijnd.

Na het optreden van de Dutch Tornados op het grote podium staat volgens mij de verrassing van het festival klaar. En dat geldt voor meerdere mensen die dag. Sugarmill Slim die zich heeft laten inspireren door de traditionele bluesartiesten zoals William Clarke, alsook door diverse glamrock artiesten zoals: David Bowie en T-Rex. Hij heeft een superband achter zich staan die spelen alsof het hun laatste keer is. Sugarmill Slim is extravagant, een beetje arrogant op het podium, maar een verdomd goede bluesharp speler en zanger. Bij velen valt de vergelijking met Jason Ricci. Met een mix van eigen werk en goed uitgevoerde covers, denk daarbij aan het nummer “All Your Lovin”, is dit een spetterend en aansprekend optreden. Hij komt op in een lange jas afgezet met namaakbont en als hij die uitdoet staat hij in een intiem pakje met netkousen op het podium. Voor sommige hilarisch voor hem de gewoonste zaak ter wereld. That’s show…

Het wordt steeds steviger op het podium want The Cold Stares, een trio dat een mix van Southern rock mixed met blues en je hoort de invloeden van onder meer Led Zeppelin en Son House maar ook een vleugje van The Black Crowes. Voor mij tijd om even backstage te verpozen.

Met Amy Helm, geboren in Woodstock en ja inderdaad de dochter van… Levon Helm, komen we in rustiger vaarwater. Wat een dijk van een stem heeft ze maar na het geweld van Sugarmill Slim en The Cold Stares zakt het wat in. Niet dat de band en Amy slecht zijn, verre van dat maar het is me ineens te rustig.

Nee dan toch liever D.K. Harrell, een opkomende midden twintiger bluesmuzikant timmert flink aan de bluesweg. Hij heeft zijn oren en ogen goed open gehad bij het beluisteren en kijken naar de groteren in de blueswereld. Zijn optreden heeft een hoog BB King gehalte en zijn setlist bestaat uit een mix van eigen werk van zijn debuutalbum ‘The Right Man’ en natuurlijk covers van zijn voorbeelden.
Een goed optreden maar een optreden zoals we dat van vele ‘grote’ blueslegendes kennen, veel show erin.

Om 20:00 uur worden de doden herdacht met 2 minuten stilte die worden ingeleid door Carman Nazarski uit Roggel. Een kippenvel moment als ineens pakweg 4000 mensen stil zijn en dan ineens na die 2 minuten zich laten horen met een daverend applaus. Dat is respect tonen aan de overledenen.

Met ‘Trampled Under Foot’ stond Danielle Nicole in 2012 als eens op Moulin Blues en daarna in 2016 met haar eigen band. Dit jaar doet ze dit nog eens over en net zoals in de vorige optredens is het ook deze keer indrukwekkend wat zij doet. Met haar ietwat rauwe maar puike stemgeluid en haar ruige basspel lukt het ook deze keer weer een onvergetelijk optreden neer te zetten samen met haar maten Brandon Millar – gitaar en Go-go Ray – drums. Nummers als: ‘Love On My Brain’; ‘How Did We Get To Goodbye’ en ‘Walk On By’ passeren de revue. Een bijzonder goed optreden tot in de puntjes verzorgd.

Een tegenvaller vind ik het optreden van Robert Finley, daar had ik persoonlijk wat meer van verwacht. Deze op late leeftijd doorgebroken soulzanger maakt er een typische Amerikaanse show van. Veel praten, veel te veel en dan hier en daar een nummer zingen. De performance is niet zo mijn ding. Op zijn albums vind ik zijn stem beter klinken, dat is wel vaker zo, maar het valt me toch enigszins koud op mijn dak. Voor mij toch weer een reden om het hoofdpodium voor even achter me te laten om dan naar het eindspel weer terug te komen.

En dat eindspel is in handen van de Amerikaanse formatie The Wicked Lo-Down met in hun midden gitarist Paul Size (The Red Devils). Een dampende ‘house rockin’ blues gemixt met East-Coast blues staat ons te wachten. Met mondharmonicaspeler Nick David kun je natuurlijk wel verwachten dat er een link wordt gelegd met The Red Devils. Dat klopt want onder meer een nummer ‘Lowdown’ komt voorbij maar ook hun eigen werk van hun debuutalbum en hun binnenkort te verschijnen nieuwe album maken deel uit van dit optreden. Met ‘Boogieman’ wordt gestart en al snel gevolgd door nummers als: ‘We Hot’ en ‘The Wildest One’.
Het is nog druk als de band haar toegift ‘I Believe In You’ het festival rond de klok van 01:30 zondagmorgen afsluit.
Moulin Blues is dit jaar een festival van uitersten, soms extravagant, verrassend, kippenvel momenten maar bovenal een festival dat zelfs de jeugd weet te vinden.
En ondanks de tegenvaller met het weer en modder een pluim voor de organisatie en alle vrijwilligers die alles in het werk hebben gesteld om alles in goede banen te kunnen leiden.