Up Moulin Blues 2019 Slideshow

 


Ospel 3 en 4 mei 2019
Moulin Blues 2019 van een zeer hoog niveau

Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Bert Lek

Zac HarmonDag Een: 3 mei 2019:
Moulin Blues wordt voor de laatste keer geopend door burgemeester Henk Evers van Nederweert. Op 1 augustus hangt deze sympathieke man zijn ambtsketting aan de wilgen. (Lang geleden was hij een van de vele vrijwilligers).
De m.c. van dit weekend op het grote podium is Stephan Hermsen, zanger van de Electrophonics en hij doet dat met verve.
Na het opgaan van de Belgische bands Stinky Lou & The Goon Mat en de band Voodoo Boogie in Boogie Beasts hebben we twee attracties minder maar we kunnen geruststellen dat we er een Vlaams/Waalse attractie bij hebben. Deze Boogie Beasts openen energiek in een nog rustig grote tent.


Backstage is het een en ander veranderd. Zo hangt er een mooie grote banner met foto’s van Leo Gabriëls die de vraag van de organisatie kreeg of hij nog foto’s had van een Juke Joint. De man die de flyers, de kaartje en andere grafische zaken voor zijn rekening neemt heeft daar een mooie repro van gemaakt van 15 meter, 20 mag ook; ik heb het niet nagemeten, alleen maar bekeken.
Zo warm als de uitstraling van de banner is, zo koud is het buiten.

In het Moulin Blues café is Jacques Naus al jaren de aankondiger. Hij geeft driekwart uur later dan het podium de eer aan de formatie Black Cat Biscuit om af te trappen. Deze heren spelen iets bedaardere blues, maar niet minder smaakvol. Een uitstekende opener voor een bluesfestival. De aimabele Belgen spelen een uitstekende blues. De heren stonden in Portugal, De Azoren, in de finale van de EBC, de Europese Blues Challenge met de o.a. Dynamite Blues Band en Kyla Brox. Zanger Bart Arnauts wisselt zijn rhythm gitaar soms af voor een uit de kluiten gewassen cigarbox en Mark Sepanski blaast dan weer à la Toots Thielemans en dan weer smerig als Lester Butler. Mooi die afwisseling. Patrick Indestege, bas en Jeff Gijbels, drums, zorgen voor het strakke werk, zodat alles bij elkaar blijft en de onvolprezen Stanley Patty zet met zijn akkoorden Black Cat Biscuit verder op de kaart.
Dave Herrero speelt een wat vlakkere blues. Althans zijn stem is wat minder pakkend, maar dat zou kunnen komen door de grote tent. Er wordt lekker geouwehoerd om ons heen. Zijn gitaarspel is prima, bluesy, minder gedreven.

Terug naar de kleine tent. Een van de vele mooie ontdekkingen van dit weekend. Bassist en zanger Billy T (William Troiani). Hij heeft twee topgitaristen meegebracht uit Noorwegen. De heren voelen elkaar heerlijk aan en het gitaarspel van beiden gaat over en weer in een vloeiende harmonie. Het klinkt lekker melodieus.

Dan is het tijd voor The Reverend Shawn Amos. Ik zag hem al eerder in Tivoli/Vredenburg tijdens Ramblin’ Roots en daar liet hij een uitstekende indruk achter. Ook hier in het zuiden komt hij even een heerlijke blues prediken. Zijn drummer speelt zeer krachtig en zijn bassist voegt daar uitstekende funky invloeden aan toe. Daarnaast heeft hij een gitarist in zijn band, die hem kan ‘vasthouden'. De dominee zingt minstens zo krachtig als zijn drummer mept, waarbij hij over het podium swingt en vreselijk smerig harp speelt. Yeah bluesbeleiden..., maar houdt zich op de vlakte deze keer, weinig tijd om statements te maken. Er wordt een gospel opgediend: etenstijd. De inwendige mens wil ook wat.
Na een bakkie patat speciaal een ander speciaal moment. Ik mag ff met een paar bluesvrienden het podium op met de organisatie. Ik zie liever een artiest in front of stage, maar dit buitenkansje laat ik me toch niet ontnemen. Ik mis door de praatjes bijna het gehele optreden in front, maar zo aan de zijkant is het ook wel leuk. Ik sta aan de kant van Texas Slim.

Vanachter zijn enorme bluesbrothers-bril speelt Zac Harmon op zijn gitaar weer een uitstekende blues, maar gitarist Texas Slim is voor mij de eye catcher. Hij weet van geen wijken en krijgt het voor elkaar een toegift af te dwingen. Na afloop vertelt hij dat Freddy King een van zijn helden is en hij zelfs een oude Gibson van hem heeft. Slim speelt in een Freddy King Tribute Band, maar agenda-technisch weten ze gemiddeld wel één keer per jaar iets te organiseren. Ik zou zeggen, iets voor Moulin 2020? Genoten van Harmon maar zeker ook van Texas Slim.
Het trio Greyhounds bestaat uit Anthony Farrell (zang, toetsen), Andrew Trube (zang, gitaar) en drummer Ed Miles. Farrell en Trube verdienden in een verleden hun sporen in de begeleidingsband van JJ Grey (MB 2007) en besloten daarna hun eigen pad te volgen. Ze mogen twee keer een feestje van drie kwartier bouwen in het bluescafé, gelijk een voetbalwedstrijd. Je kan prima swingen op deze muziek, al heb ik er te weinig tijd voor….
Zangeres Sue Foley werd geboren op 29 maart 1968 in Ottowa, Ontario (Canada). Ze leerde zichzelf gitaar spelen. Ze werd naar de blues getrokken door het luisteren naar oude opnamen van de Rolling Stones. Door de jaren heen heeft zij een behoorlijk oeuvre aan cd’s opgebouwd waar ze een mooie set van kan maken. Het is een bewegelijke tante met mooie schijnbewegingen. Zij stapt voor- en achteruit, niet leuk voor de fotografen. Heb je net gefocust en weg is ze weer. Ze heeft een krachtige, wat hoge stem. Sue schrijft zelf haar teksten en muziek. Op haar laatste plaat doen niet de minsten mee, o.a. Jimi Vaughan en Billy F Gibbons. Het is een aardige set, niet meer of minder.
Joe Louis Walker stond al eens in een ver verleden (1998 ) op Moulin Blues. Toen samen met Billy Branch, harmonica en zang en Matt Guitar Murphy op gitaar. Toen werden ze aangekondigd als het supertrio. Door de jaren heen is Joe Louis Walker eigenlijk alleen maar beter geworden dus dat belooft wat vanavond. Onlangs zag ik hem in Zaandam voor een ‘one and only’ optreden met Giles Robson & Bruce Katz. Zittend op een stoel, akoestisch spelend en zelfs een duet doen op de harp met Giles Robson.
Jammer van het geluid, dat is een ramp. Zijn Fender wordt vervangen, maar dat geeft in het begin niet het gewenste resultaat. Later klinkt alles beter.

De vermoeidheid slaat toe en ik besluit rustig naar ons verblijf te rijden. Morgen weer ruim dertien uur blues, blues en nog eens Moulin Blues.

bggDag Twee: 4 mei 2019:
Phil Bee’s Freedom heeft een relatief korte voorbereidingstijd. Guy Smeets en Stef Paglia zijn de gitaarvervangers van John F, Klaver en Berland Rours. Zij zorgen in deze setting voor meer blues en rock dan hun gewaardeerde voorgangers. Ook visueel is het aantrekkelijker. Stef speelt veel slide, iets dat we van hem niet echt gewend zijn, maar hij doet het perfect. De harmonie tussen hem en met name Pascal Lanslots is groot, zeker als je weet dat ze amper met elkaar gespeeld hebben. Guy is geen vreemde in dit gezelschap, omdat hij met Colonel Jetski met regelmaat met Phil Bee op de planken staat. Een uitstekende opener. Deze band bewijst dat er potentie zit in de bluesscene der lage landen.

Joakim Tinderholt opent dag twee in het café met een moddervette show. Deze Noorman, die een deel van de band van Blind T in de gelederen heeft en die gisteren ook op de planken stond in het café, weten elkaar perfect te vinden. Tinderholt is het neefje van Kid Andersen, de gitarist van Rick Estrin & The Nightcats. Lekkere rauwe blues om wakker mee te worden en is zeker niet verkeerd. De toon is gezet. Zijn we nog niet wakker dan worden we dat wel als we de oversteek weer naar het hoofdpodium maken. De grote tent krijgt een bak hagelstenen over zich heen, maar binnen blijft het droog. Het KNMI heeft meer van dat spul beloofd en hierdoor blijven de picknicktafels tot decoratie gedegradeerd.

Na een bak koffie, of was het al een eerste biertje? Geen idee meer, gaan we richting Samantha Martin & Delta Sugar, haar begeleidingsband. Deze vindt hun oorsprong in het Canadese Toronto. Ze heeft een prima, soms wat rauwe bluesstem met een soulrandje. Soms wat ongepolijst, maar dat is juist lekker voor het soort muziek dat ze maakt. Soms pakt ze de akoestische gitaar, maar ze heeft met Curtis Chaffey een uitstekende gitarist mee genomen en ze vertolkt haar in samenwerking met Chaffey gepende nummers op uitstekende wijze. In de aankondiging stond al dat dit een van de verrassingen kon worden van deze editie Moulin Blues 2019 en dat is zeker. Ze speelt fris van de lever met haar Delta Sugar. Het smaakt naar meer.

Billy T Band staat voor de tweede achtereenvolgende dag op de rol, voor degenen die het de ‘day before’ gemist hebben een herkansing. New Yorker William Troiani besloot op 47-jarige leeftijd The Big Apple te verlaten en vertrok naar Noorwegen. Al snel heeft hij daar een band geformeerd en staat nu in Ospel op de planken. De man kent zijn klassiekers en hij speelt heerlijke ‘roadhouse blues’ die mede vorm wordt gegeven door de twee gitaristen die hij meegenomen heeft en elkaar prima uitdagen om het onderste uit de kan te halen. Billy heeft een uitstekende bluesstem, die je weet vast te houden tot het einde.

Nu naar een van de grote namen waar veel bezoekers op af komen. Studebaker John. (John Grimaldi, 67) Hij heeft een harp ‘vast gelast’ op een microfoon en een andere microfoon ernaast gezet. Verborgen achter die brede standaard komt daarboven een hoedje vandaan en daaronder een gitaar. De bassist blijkt te kunnen bewegen, zo zien we na een half uur, maar gitarist Rick Kreher speelt met wat meer frivoliteit en John heeft een toch wel aparte wijze van gitaarspelen. Statisch of niet, deze gasten verstaan hun vak, want ik heb adembenemend staan luisteren en plaatjes schietend tussen de bedrijven door. Een heerlijke slide stijl heeft de man, die een wat ijle stem heeft, maar wel speciaal. Inderdaad, thuis weer de cd opzetten.
Dame Tami Neilson is reeds begonnen, maar ik wil Studebaker horen en zien tot het afgelopen is. Keuzes maken is lastig op festivals.

De dame, afkomstig uit Nieuw-Zeeland, is Multi-instrumentaal. Wat percussie dingetjes, gitaar en een zelf harp behoren tot haar instrumentarium en het mooie is, niet voor de heb, ze speelt er nog op ook. Ze heeft een beetje Rock and Roll kapsel roept iemand naast me, die net aan komt lopen. Een beetje? Er zit wat lak in het zwarte opgestoken haar, maar de pittige wind van buiten de tent heeft er geen enkele vat op. Haar knalgroene jurk is in dezelfde stijl, kortom haar podiumpresentatie is perfect. Haar muzikale kunsten mogen er ook zijn en haar soulachtige vocalen heeft toch een bluezy sound. Goed voor het oor en het oog krijgt ook wat. Mooie act.

The Weight Band. Liefhebbers van The Band opgelet! Uit Woodstock en vers uit de studio's van Levon Helm komt The Weight Band naar Ospel afgereisd. Deze band is ontstaan op initiatief van ex-leden van The Band & The Rick Danko Group, die als missie heeft om het Band-geluid voort te laten leven, maar het viel mij een beetje tegen. Waarom weet ik niet maar het pakte me niet. Het gitaarwerk van gitarist Jim Weider, die ooit in The Band speelde, treedt op als voorman, maar daar hield het voor mij op. Even relaxen is ook wel eens lekker op een festival.

Amerikaanse rootsrocker, zanger en gitarist Eric Lindell betreedt het hoofdpodium en wat we nog niet eerder hebben gezien deze editie is dat de man een afstand creëert van hier tot Tokio door zijn monitoren niet op de rand van het podium te plaatsen, maar ruim twee meter naar achteren. De man staat met zijn hele hebben en houwen op een ‘marathon’ lopen van het hooggeacht publiek waardoor er interactief weinig te beleven valt met hem. In het begin is het vrij eentonig en op het moment dat het country-gedeelte met paardengetrappel wordt aangekondigd haken veel mensen af.

Ondertussen speelt oudgediende, zanger en gitarist, Big Joe Louis in een overvol café. Waar een bassist ontbreekt, maar niet gemist wordt, weet hij een lekkere authentieke blues neer te zetten met een strak geluid van zijn drummer en zijn uitstekende collega gitarist. Heerlijk deze Engelsman weer eens aan het werk te zien. Geen wonder dat het vol bleef tot het einde van zijn gedreven set. Dan is het tijd om een bak koffie te scoren voor de dodenherdenking van 20.00 uur begint.
Deze wordt ingezet met een toespraak over onze verworven vrijheden die mede tot stand gekomen zijn doordat er militairen en verzetsstrijders uit binnen en buitenland hun leven gaven om de bezetter te verjagen en de tweede wereldoorlog tot een goed einde te brengen, althans in Europa.
Het duurde even voordat men besefte met een slok bier op dat het 20.00 uur sharp was, dus tot 20:02 was het na de toespraak ook werkelijk doodstil, de sociale controle is groot. Dronken of niet, men wordt erop aangesproken. Na deze oorverdovende stilte kreeg de spreker en het hooggewaardeerde publiek waar het recht op had: een staande ovatie voor zichzelf en voor onze verworven vrijheden. Dat is mooi.

The Proven Ones zetten meteen de toon met een lekkere gitaarsolo van Kid Ramos. Brian Templeton met zijn zang en harmonica pakt de volle breedte van het podium om contact te zoeken met zijn hooggeëerd publiek. De man heeft een uitstekende stem en zijn band heeft er zin in. Het publiek weet het te waarderen.
Blues, wat is Blues? Met een hoofdletter. Het gaat om het gevoel zeg ik wel eens. Blues and Beyond zullen we maar zeggen, want ik heb voor deze band nog geen label of hokje bedacht en ga dat ook niet doen. Met mannen die hun sporen verdiend hebben bij The Hoax, een fantastische band uit de jaren negentig die de Brit-Blues nieuw leven inbliezen, als Mark Barrett, drums en Robin Davey, als bassist, omdat zijn broer Jesse en Jon Amor daar de scheurijzers hanteerden, laat Robin zien dat hij de gitaar minstens zo beheerst als zijn broer Jesse. Daarbij vliegt hij over het podium en zoekt hij letterlijk de randen op van dat podium op zijn kuit hoge gympies. De overblijfselen van The Hoax en vorige band Well Hung Heart zijn samengevoegd met de zangeressen Greta Valenti en Ali Coyle tot Beaux Gris Gris & The Apocalypse. De kenners weten dat deze band al een poosje aan de weg timmert en reeds een paar keer door de lage landen aan het toeren is geweest.

Als laatste in het Moulin bluescafé The Hoochies een kwartet dat bestaat uit: ‘Lut’ Luttik (ex-Drippin’ Honey) achter de bas; Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels) op drums; Richard Koster (Cuban Heels), zang en harp; Roelof Meijerink (ex- Memo Gonzalez), gitaar.
Helaas liet ‘Lut’ zijn Contrabas thuis, want daar is hij altijd geweldig op, niet dat hij dat nu niet doet, maar het geeft iets extra’s zo’n upright bass. De heren spelen een heerlijke volvette blues met nummers van onder andere The Red Devils en andere grootheden uit de vroegere bluesscene, en zijn regelmatig in deze samenstelling in het clubcircuit te vinden, dus als u er op let zijn ze vast weer eens in uw buurt te bewonderen. Voorwaar geen straf. Van dit optreden komt een cd uit, die op zaterdag 25 mei a.s. in The Shack te Oude Meer ten doop wordt gehouden.

The Blues GiantsZanger, gitarist Mike Zito stond vorig jaar nog met Blues Caravan op de rol op dit festival. De man heeft een indrukwekkende lijst albums op zijn conto staan met een gemiddelde van ongeveer één per jaar. Hij speelt daarbij met regelmaat mee als gastmuzikant bij collega’s. Na de voorgaande act Beaux Gris Gris in het café is het gitaarspel van Zito, dat overigens prima is, in mijn oren, back to basic. Dat is geen diskwalificatie, maar slechts een constatering. Zito speelt meer de basale blues. Hij speelt een uitstekende set en deze wordt nog opgeluisterd door gitarist Albert Castiglia, met wie hij en ook met Sugar Rayford, die we hierna gaan zien, op de planken heeft gestaan. Het een-tweetje is snel gemaakt. Sterker nog, de twee bands staan, zullen we maar zeggen, half om half in dezelfde setting op het podium en we kunnen er bijna in één adem hier een review van maken.
Ook ik moet aan het gemak denken en mijn vrije tijd zo zien in te delen dat ik vooral tijd voor dit soort zaken over hou… De verschillen tussen Zito en Rayford zijn groot, en dan heb ik het niet over de huidskleur, maar over de verschillende stijlen. Beiden komen rauw uit de hoek, maar Rayford heeft iets meer soul in zijn zang zitten. Maar de gelijkenissen zijn groot. Veel stevig gitaarwerk van Nick Schnebelen van Trampled Under Food met een stevig rockgehalte. Kortom ik bundel dit feestje maar gezellig tot een eind met de conclusie dat The Blues Giants terecht de afsluiter mogen zijn van deze tweedaagse blueskraker.

Daarmee is een eind gekomen van deze letterlijk koele aflevering. Autoruiten hoeven gelukkig niet gekrabd te worden, maar de daken zijn wel bevroren. Af en toe rolden de hagelstenen over het grasveld en gierde de koude noordwestenwind onder het hoofdpodium vandaan.
De buitentap bleef dicht helaas, want daar zal het koudste bier te halen zijn geweest.
Kortom een heerlijke editie is geschiedenis…..! Op naar 2020 met de 35ste editie!

 

Boog Beasts (1 van 3)
Boog Beasts (2 van 3)
Boog Beasts (3 van 3)
Dave Herrero (1 van 2)
Dave Herrero (2 van 2)
Reverend Shawn Amos (1 van 2)
Reverend Shawn Amos (2 van 2)
Zac Harmon (2 van 3)
Zac Harmon (3 van 3)
Sue Foley (1 van 3)
Sue Foley (2 van 3)
Sue Foley (3 van 3)
Joe Louis Walker (1 van 3)
Joe Louis Walker (2 van 3)
Joe Louis Walker (3 van 3)
Black Cat Biscuit (1 van 3)
Black Cat Biscuit (2 van 3)
Black Cat Biscuit (3 van 3)
Billy-T Band (1 van 3)
Billy-T Band (2 van 3)
Billy-T Band (3 van 3)
Joakim Tinderholt (1 van 4)
Joakim Tinderholt (2 van 4)
Joakim Tinderholt (3 van 4)
Joakim Tinderholt (4 van 4)
Greyhound (1 van 1)
The Hoochies (1 van 4)
The Hoochies (2 van 4)
The Hoochies (3 van 4)
The Hoochies (4 van 4)
Beaux Gris Gris (2 van 4)
Beaux Gris Gris (3 van 4)
Beaux Gris Gris (4 van 4)
Little Big Joe (1 van 3)
Little Big Joe (2 van 3)
Little Big Joe (3 van 3)
Jeremiah Johnson (1 van 4)
Jeremiah Johnson (2 van 4)
Jeremiah Johnson (3 van 4)
Jeremiah Johnson (4 van 4)
Tami Neilson (1 van 2)
Tami Neilson (2 van 2)
The Blues Giants (2 van 4)
The Blues Giants (3 van 4)
The Blues Giants (4 van 4)
Mike Zito (1 van 2)
Mike Zito (2 van 2)
The Proven Ones (1 van 3)
The Proven Ones (2 van 3)
The Proven Ones (3 van 3)
Eric Lindell (1 van 3)
Eric Lindell (2 van 3)
Eric Lindell (3 van 3)
The Weight Band (1 van 2)
The Weight Band (2 van 2)
Studebaker John and The Hawks (1 van 2)
Studebaker John and The Hawks (2 van 2)
Samantha Martin and Delta Sugar (1 van 5)
Samantha Martin and Delta Sugar (2 van 5)
Samantha Martin and Delta Sugar (3 van 5)
Samantha Martin and Delta Sugar (4 van 5)
Samantha Martin and Delta Sugar (5 van 5)

  button-home button-gastenboek button-recensies  

Totaal aantal foto's: 62 | Maak web foto albums met Jalbum | Chameleon skin | Help