28 juni 2019 – City Hall Blues, Gramsbergen
Kees Dusink Band featuring Jennifer Bomert 

Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Paul Scholman

Na het instrumentale openingsnummer is daar het debuutoptreden van Jennifer Bomert bij de band van Kees Dusink. Hij speelt lekker hard, in het begin iets te hard wellicht, want JBB komt er bijna niet bovenuit. Het draait toch ook een beetje om de zangeres als je haar op het podium zet met niet de eerste de beste band. Daarnaast praat het hooggeëerd publiek er lekker op los, maar Kees kennende maakt hem dat weinig uit, onverstoorbaar stoïcijns genietend en glimlachend gaat hij door. 

Miss Bomert slaat zich er prima doorheen, zeker als je nagaat dat ze van tevoren maar één keer gerepeteerd hebben. Er zat wat spanning op deze eerste keer, proefde ik van tevoren en een beetje artiest heeft een gezonde wedstrijdspanning in de hoop dat het goed gaat. 
Marc Bocken is een heel ander type zanger, hij staat meer statisch op het podium, heeft een uitstekende stem, maar wellicht niet voor dit werk hoor ik veel om mij heen zeggen. 

Ik heb me er nooit aan gestoord, maar nu met Bomert op het podium trekt zij veel aandacht naar zich toe met haar invulling. Verandering van spijs doet eten en na het plotselinge vertrek van Marc stond daar ineens ene Jennifer B op de stoep om de microfoon over te nemen. Een podiumbeest? Ja, een podiumbeest! Niks ten nadele van Marc, maar Jennifer heeft dat opzwepende, meeslepende, wat Marc niet heeft. Ze weet een tent op de kop te zetten. “Blues is My Business” zingt ze op zeker moment. Inderdaad de spijker op zijn kop. Frans Ogíers op drums zoekt geregeld oogcontact met eigenlijk iedereen, maar vooral met zijn nieuwe zangeres. 

Patrick ‘Sideburn’ Obrist bassist weer sinds hij is herenigd met Kees Dusink waar hij jarenlang de zware tonen verzorgde bij 12BBB. Bas ‘Buzz Badweather’ en Mali op gitaar.
Kees Dusink soleert er lekker op los en dat is zichtbaar ff wennen voor de kersverse zangeres. Ze denkt een keer aan de beurt te zijn, maar Kees plakt er nog een hele riedel achteraan. Een zenuwachtig lachje wordt het publiek in geslingerd, maar iedereen heeft er begrip voor of heeft het niet in de gaten, want dat is het voordeel als er mensen zijn die komen om te babbelen met de achterbuuf…

Na de pauze speelt de KDBB twee instrumentale nummers. Kees weet het publiek toch nog stil te krijgen door de versterker vrijwel dicht te draaien. En passant trapt Patrick de snoeren van zijn basgitaar los bij het opvolgende nummer waardoor er opnieuw gestart moet worden. Patrick is letterlijk even de draad kwijt. Er volgen wat ontspannen geintjes. Imco Ceelen assisteert de technicus nog even met het geluid en dan hebben we daar ook geen zorgen meer om.
The Blues doorspekt met Kees zijn inmiddels befaamde handelsmerk "The Peter Greensound" daalt heerlijk als de duisternis valt over Gramsbergen. De lichtpuntjes zijn de nummers gezongen door Bomert. De geest van De 12BBB waart nog rond en Jennifer die de geest natuurlijk in een compleet andere dimensie neerzet.
Het podium is wat klein en Kees daalt dan ook met regelmaat zijn trapje af om tussen het publiek te gaan spelen. Nog eventjes een duet off stage tussen het publiek en het feest is compleet. 
Het laatste nummer en er moet opeens gedanst worden. Sorry Gramsbergen, maar ik moet er altijd om lachen… 

Ik ga gauw weer kijken, want het plezier spat ervan af. Nog even wat covers en we reizen de 150 kilometer weer terug naar het midden van het land. Het wordt zeker geen straf want we hebben genoeg om over te praten onderweg. 
Kees weet te vertellen dat ze nu twee maanden vakantie hebben en die willen gebruiken om nieuwe teksten te schrijven. Zolang zullen we dus nog moeten wachten. Zo'n eerste keer zit altijd vol “foutjes” maar dat mens Jennifer heeft The Blues tot in de haarvaten in de vingers. Uitstekende aanwinst en we kunnen Kees Dusink nu al bestempelen als de grote winnaar van de transferperiode. 
Kippenvel valt ons soms ten deel.