|
10 April 2022 - Keeping the Blues Alive, Vlierden
Mooie afsluitende seizoen finale
De kop boven dit artikel doet denken dat we een lang concertseizoen achter de rug hebben.
Maar niets is minder waar. De deuren voor onze muzikale geneugten zijn net pas geopend maar het seizoen van KTBA is na twee afleveringen gesloten om in oktober weer met een nieuw seizoen verder te gaan.
Maar terug naar zondag 10 april, voor mij sinds ruim 2 jaar weer terug in Vlierden en mijn eerste concertbezoek in Nederland dat tegelijkertijd ook een muzikaal hoogtepunt is van het afgelopen seizoen.
De aftrap wordt gedaan door The Atomic ‘44’s, een samenvoeging van The Atomic Road Kings en The 44’s onder leiding van Johnny Main en Eric Von Herzen. Dit duo wordt aangevuld door Renaud Lesire op de bas en Gert Servaes achter de drumkit. Een gedegen backing.
Eric von Herzen zet in met een harpsolo en Johnny Main op gitaar en zang springt hem bij.
Bekende bluesnummers als ‘Wish You Would’ en ‘My ‘49’ worden op een haast zekere wijze gespeeld zonder weinig durf. Eric von Herzen is geen podiumbeest een beetje stijf staat hij op het podium en doet zijn ding. Terwijl Johnny Main eigenlijk alles uit de kast haalt om er een aantrekkelijke performance van te maken.
En ondanks hun goede vertolkingen van Lester Butler’s ‘Automatic’ en ‘Going To The Church’ is het naar mijn smaak een vlak optreden. Niet zo spannend als we het kennen van the 44’s in het verleden of dicht in de buurt te blijven een optreden van Big Pete.
Maar als opwarmertje voor de rest van de dag is het wel ok.
De uit de States overgekomen bluesman Slam Allen heeft dat beter begrepen. Als een rasartiest en entertainer maakt hij de show ondersteund door Victor Puertas, keys en bluesharp; Antoine Escalier, bas en Pascal Delmas, drums. Ook weer een voortreffelijke backing.
We krijgen een fantastisch opgebouwde set voorgeschoteld die is opgebouwd uit eigen werk en covers.
Eigen nummers als ‘All Because Of You’ of ‘Somebody To Turn Me On’ klinken erg goed en tot in de puntjes afgewerkt. Maar ook een medley van Muddy Waters met daarin ‘Hoochie Choochie Man’ en ‘Mannish Boy’ vind ik erg mooi uitgevoerd.
Echter zijn setje Rolling Stones covers had hij van mij gerust achterwege kunnen laten, daarvan heb ik betere uitvoeringen gehoord.
Bijzonder te waarderen is zijn gang tussen het publiek terwijl hij daarbij flink uithaalt op zijn gitaar. Hij weet hoe hij het publiek kan bespelen.
Victor Puerto achter de toetsen en bluesharp heeft wel een pluim verdiend. Wat is dit een muzikant. Zonder veel moeite weet hij de bezoekers te begeesteren met zijn spel. Het laatste nummer is ‘The Blues Is Alright’, daarmee kun je een optreden afsluiten. Echter niet gerekend op het publiek die graag meer wil horen.
Als toegift haalt Slam nog eens alles uit de cast met zijn verzie van ‘Purple Rain’, inmiddels in de blues ook al een gewaardeerde cover.
Al bij al een mooi en verdienstelijk optreden van deze gelegenheidsformatie.
Als afsluiting van de dag is de Texas bluesgitarist Alan Haynes de ‘grote plas’ overgehaald. Met zijn band bestaand uit: Henrik Poulsen, bas en Mathias Rindom, drums krijgen we sublieme texasblues te horen. Alan heeft zijn sporen wel verdiend in de blues, dat niet tot uitdrukking komt door uitgebrachte albums maar wel door zijn live-optredens en zijn optredens met muzikanten als: SRV; Albert Collins en The Fabulous Thunderbirds.
Zijn ervaring en klasse worden al bij het eerste nummer tentoongespreid waar, maar wat opvalt is dat hij als Texas blues gitarist ook over een voortreffelijke zangstem beschikt.
‘Here In The Dark’ en ‘Knockin On Your Door’ zijn daar prachtige voorbeelden van. Op instrumentaal gebied haalt hij uit met ‘Peter Gun’. Hij heeft de kwaliteit heel klein en intiem te spelen maar soms ook eens stevig aan de bak gaat.
‘Parchman Farm’ ken ik vooral van John Mayall’s Bluesbreakers maar de uitvoering van Alan Haynes mag er zeer zeker ook wezen. Alan is een topper op de slide dat kun je wel horen op ‘My Bleeding’.
Helaas geen playlist op het podium en is het voor mij soms gissen wat de titel van een nummer is. Maar wie maalt daar nu om als je kunt genieten van op en top Texas blues. Als ik net als een schooljuf punten zou moeten geven dan kreeg Alan Haynes van mij een absolute 9.
Wat me vandaag is opgevallen dat alle frontmannen vergezeld worden door Belgische topmusici waarmee ik maar wil zeggen dat niet alle goede blues uit de States hoeft te komt. |
|