|
11 mei 2019 Blues In Wijk
Josh Smith komt tegemoet aan de muzikale veelzijdigheid
Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Bert Lek
Arie Verheul kondigt middels wat stichtelijke woorden Josh Smith aan. Deze Amerikaanse gitarist en zanger staat al twee jaar op het verlanglijstje van de stichting Blues in Wijk.
Het trio start met een instrumentaaltje, heerlijk gitaarwerk van Smith en jazzy akkoorden van zijn bassist Nick Orlenas en Jeffrey Anthony op drums. Er wordt een spectrum aan veelzijdigheid over ons uitgestrooid. Van funky-achtige nummers tot meer rock, maar zichzelf nergens verliezend in oeverloos gedoe. Subtiliteit voorop.
Wat opvalt is een rij aan bluesartiesten in de zaal (o.a. Lothar Wijnvoord, Lars Hoogland, en Stef Paglia), nieuwsgierig als ze zijn naar deze fantastische gitarist.
De drummer speelt zeer technisch zonder zich te buiten te gaan aan het doorboren van zijn vellen.
Nick Ornelas is onafscheidelijk van zijn basgitaar, deze gaat zelfs mee naar het toilet, maar de man speelt uitstekend, groovend, pushend, stuwend en dwingend.
Na de pauze worden we getrakteerd op jazz. Een vies woord in bepaalde kringen, aldus Josh en tussen de regels door vraagt hij zich af of dat hier ook zo is. Er wordt minzaam gelachen. Een nummer opgedragen aan Ray Charles, Charlie’s Ray. Nick krijgt alle ruimte voor een moddervette bassolo en meteen daarna krijgen we het luidruchtigste nummer van de avond, aldus Smith: ‘First Hand Look’. Een stevige rocker. Heerlijke gitaarsolo's en bass grooves zijn ons deel. Smith toont zijn veelzijdigheid. Hij hanteert zijn stem soms als een rocker, maar hij weet zijn stem zo te intoneren dat het passend is bij de muziek die hij speelt. Zelfs een countrynummer valt in de smaak. Tijdens zijn spel steekt hij met regelmaat zijn middelvinger op. Er zijn mensen die daar op letten, het zijn details, maar ook hier een heerlijke gitaarsolo en nog even een ballad, prachtig ingetogen gezongen en ook hier een mooie solo, de ballad ontstijgend…..
Nog even een southern rock-achtig nummer, The Black Crowes wordt naast mij genoemd, ik kon het nummer niet plaatsen, maar het blijkt van hemzelf te zijn: ‘Where’s My Baby’.
De meeste nummers ontaarden niet in eindeloos gebrei. Overal zit een kop en een staart aan en Smith weet op tijd een eind te maken aan een nummer. Om half twaalf krijgen we een encore.
We hebben een stelletje prima muzikanten gehoord, die uitstekend op elkaar zijn ingespeeld. Smaken verschillen en daar komt Smith aan tegemoet door zijn veelzijdigheid.
Prima keuze van de jubilaris stichting Blues In Wijk. |
|