José Ramirez, 10 mei 2025, Blues Aan Zee, Monster
Twee verschillende helften

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

Zoals gebruikelijk start het optreden in de Noviteit een kwartier te laat in de Noviteit.
De begeleiders van José te weten de twee Belgen Marcus Weymare, achter de drumkit, Carlo van Belleghem, bassist, en de Nederlandse keyboardvirtuoos Matthijs Daniël (Stauttener) beklimmen het podium en starten het concert.

José is nog niet te zien. Dan opeens vanuit achterin de zaal brengt hij de eerste tonen van zijn Peavey versterker. Ze zijn hard en schel. Waarschijnlijk denkt José nog dat hij in Kwadendamme op het bluesfestival in Zeeland optreedt, daar was hij de avond ervoor.
Het wordt een concert met twee gezichten.Het eerste gedeelte is aftastend van beide kanten, de band en het publiek.

Leuk is wanneer José aan de zaal vraagt wat hij kan verwachten vanavond.
Dutch Disease of een luisterend en actief publiek? Gelukkig voor hem krijgt hij als reactie het laatste. Af en toe wordt er braaf meegeklapt door de vele aanwezigen.
De nummers zijn hetzelfde in opbouw, een gitaarsolo van José en daarna een Hammondsolo van Matthijs. Allemaal heel netjes uitgevoerd.

De ritmesectie doet zonder op te vallen goed haar taak. Wat blijft hangen is het nummer ‘The Itch’ van Keb Mo. Die laatste ontmoette José tijdens een van de beroemde Legendary Blues Cruises in Amerika. Sindsdien staat het standaard op zijn repertoire. Alleen kan ik het niet vinden op zijn live album “Bad Hombre”.
‘The Itch’ een prachtig nummer met Zuid Amerikaanse invloeden à Carlos Santana.

Na de pauze wordt er uit een ander vaatje getapt. José neemt de mensen mee terug naar zijn jeugd met een lange uitvoering van Roben Fords ‘Nothing To Nobody‘, waarin een lekkere lange gitaarsolo, waar meer opbouw inzit, met een jankend gitaar.

Het geluidsniveau is even wat beter doordat José het volume iets terugdraait, hetzelfde doet de geluidsman door de schuiven dicht te zetten.

Jammer dat het verderop in het concert de Telecaster (gitaar) weer te hard is.
Dan een lekker kwartiertje oude blues en Soul met ‘Honey Hush’ van “The Iceman” Albert Collins waarop de zaal anticipeert  door te gaan dansen voor het podium en Marcus met Carlo zien hun kans schoon om kort te soleren. ‘Papa Was A Rolling Stone ’van The Temptations en ‘Can’t Help Myself’ van The Four Tops volgen daarna.

De ban is gebroken. José en Matthijs voelen elkaar nu beter aan en durven meer los te gaan op hun instrumenten.
Er is aandacht voor B.B. King, Ray Charles en Gospel dat laatste legt Matthijs prachtig neer in zijn solo.
De uitvoering van het B.B. King nummer ‘Sweet 16’ is niet zo gevoelig als van de King zelf dat komt door het schelle geluid van de Telecaster en de hoge stem van José.

Door ‘Blues Is Alright’ verandert de zaal in een carnavalstemming. Met José voorop vindt er een polonaise plaats, hierdoor wordt het nummer uitgerekt tot een kwartier en kijken Marcus, Carlo en Matthijs verbaasd vanaf het podium wat er beneden gebeurt.
‘As You Can See’ is het laatste stuk van een gezellige en sfeervolle muzikale avond.