De Noviteit, Monster, 12 oktober, 2024
Java & Webster Zacht en hard

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

Ook in het Westland kijken zij niet op kwartiertje!
Het concert van Java & Webster begint zonder de gebruikelijke aankondiging van Anton van Meerkerk 15 minuten later dan gepland.

Dan stappen Bas Mulder (keys, achtergrond zang), Guus Strijbosch, (bas), Stef Hoekjen (drums), die Marcel Wolthof vervangt, het podium op voor een kort instrumentaaltje, ‘Webster’s playground’.

Daarna is het tijd voor de grote mannen: Sean Webster, zang en gitaar en Erwin Java, gitaar.
In ’Fire on my Wheels’ gaat Sean, zoals we hem kennen, er stevig op zijn gitaar op los. De harde aanslag en gitaargeluid zijn mans   handelsmerk. Net als zijn geraspte stem. Die hem in de tweede set zodanig parten speelt dat er een nummer weggelaten wordt vanwege de toonhoogte. Maar niet getreurd Java & Webster rekken hun nummers lekker uit met mooie gitaarsolo’s en gitaarduels.

Een lekker bluesnummer is ‘Coming Home to he blues’, rustig gebracht met mooie gitaarloopjes van Erwin, die zorgt voor het tegenwicht met zijn gitaarspel.
Bas Mulder zorgt voor de tweede stem naast zijn voortreffelijke orgel- en pianogeluid, waar hij helemaal in opgaat. Hetzelfde geldt voor Guus Strijbosch, die met zijn bas zijn eigen concert beleeft. Met zijn hoofd gebogen over zijn gitaar lijkt het of niets bij hem binnenkomt.

Stef Hoekjen achter de drumkit heeft wat problemen met de nieuwe nummers. Vaak geeft Sean hem instructies over het ritme en de beginklappen. Maar voor de rest niets dan lof voor deze man. Hij houdt de boel goed bij elkaar.

‘Dessert ground’ is het eerste nummer van de nieuwe cd ‘Java|Webster’ en ligt lekker in het gehoor.
Gevolgd door ‘Get out of town’.
Als afsluiter van de eerste set de Cream klassieker ‘Crossroads’.
Hierin wordt door iedereen alle registers opengetrokken en leven vooral Erwin en Sean zich uit op hun gitaren en gaat Bas een duel aan met Sean. Heerlijk!

Ook in de tweede set gaat het gelijk los met ‘Change it’.
Daarna staat Erwin stil bij de covid periode. In een Gronings tuinhuisje ging hij met Sean aan de slag om die vreselijke tijd door te komen. Samen schreven zij liedjes om na afloop van die waardeloze periode met mooi werk naar buiten te komen. Een van de nummers is ‘World stood still’, dat met veel gevoel gebracht wordt.
Daarna zo’n klassieker, die iedere beginnende bluesgroep speelt ‘Going down slow’, wat erg uitgerekt wordt zodat iedereen zijn kunnen kan tonen. Bovendien een grapje van Sean, die even het podium verlaat en in een keer tussen het publiek soleert.

Daarna volgen nog ‘Hey Woman’ en ‘Road Goes on forever’ om daarna af te sluiten met ‘Stop Messing Round’ van Peter Green, de B kant van een single, die Erwin van de week in zijn platenkast vond.
Dan gebeurt er iets dat je niet vaak mee maakt namelijk een staand applaus van de bezoekers voor de band en voor Rolf van Delden voor het geluid. Een topavond ondanks dat ‘l’d rather go blind’ niet wordt gebracht.