De Boerderij Zoetermeer 20 september 2020
J.J. Sharp & The Salty Dog

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek  

Toen ik de setlist onder ogen kreeg moest ik even slikken. Veel afgekloven bluesnummers staan erop, maar halverwege het concert, dat door zestig mensen zittend wordt bijgewoond, was ik al om en dat komt door de fabuleuze gitarist Alex Buiting en Eddy van de Bunty achter de keys met natuurlijk de mooie stem van Jan. Voeg daaraan toe de nieuwelingen Inigo Grimbergen achter de drumkit en bassist Bub Boelens en dan heb je een prachtige band staan, die van standaards iets aparts, zo je wilt, iets nieuws maken.  

Voor de pauze pak ik er een paar uit: ‘Stormy Monday’, ‘The Thrill Is Gone’ met een mooie gitaar- en orgelaanloop en het middenstuk overgaat in een funky bewerking van B.B. Kings klassieker en daarbovenop nog eens een duel tussen Alex en Eddy, zodat het smullen geblazen is. Vlak voor de korte break van een kwartier wordt men op de verkeerde voet gezet in ‘I Just Wanna Make Love To You.’ want deze krijgt een Calypso behandeling door de piano- en orgelsolo, terwijl Alex er een mooi einde aanmaakt. Daarnaast heeft de band mooie stukken uit het rijke Amerikaanse muziekarchief opgedoken.
‘Plan B’ legt Jan uit gaat over mannen, die thuis problemen hebben met hun vrouw en het als volgt oplossen. “Kunnen jullie er over meepraten?” vraagt Jan aan de luisterende zaal, die toch aardig gevuld is met mannen, maar daar krijgt hij bijna geen reacties op. Zou het komen door de dames die middels de twee stoelen, die aan elkaar ”geklonken” zijn, erg dicht op elkaar zitten?

Na de pauze komen de Albert King fans aan hun muzikale trekken. Direct al in ‘Born Under A Bad Sign’, dat nogal afwijkt van het origineel door het vele wah, wah pedaal geluid van Alex.
Bijna aan het eind ‘I Play The Blues For You’, waarin Jan af en toe play vervangt door sing - tenslotte bespeelt hij hierin geen instrument - en als Jan zijn harmonica beroert, is het slechts voor een korte ondersteuning van het geheel en geen rauwe langdurige solo’s.
In ‘Route 66’ krijgt Bub de kans om lekker los te gaan, terwijl het een jazzy slot krijgt door Alex, smullen. De geweldige uitvoering van ‘A Whiter Shade Of Pale’ brengt mij terug naar de zomer van 1967. Toen hoorde ik het nummer van Procol Harum voor het eerst als opwarmer voor het Traffic concert in het openluchttheater in het Zuiderpark te Den Haag. Niemand had het die avond over Traffic, iedereen wilde weten van wie dat nummer was. Vanmiddag bezorgen de mannen iedereen weer kippenvel met deze geweldige uitvoering.
‘I Can Make Everything’, het enige eigen nummer is weer zo’n song waarin Alex zo’n werelds groove legt, dat het nog uren langer door mag gaan.
Helaas is het met ‘One Way Out’ afgelopen en komt er een einde aan deze prachtige middag.