4, 5, 6 juli 2024, Hookrock, Diepenbeek (B)
20 jaar Hookrock met een imposant affiche

Tekst: Wil Wijnhoven
Foto’s: Wil Wijnhoven

Een bijzonder imposant affiche is voor mij de trigger geweest om weer naar Diepenbeek te trekken en de 20e editie van Hookrock bij te wonen.
De begin jaren stonden de bands nog op een trekker in het open veld te spelen, intussen is het festival uitgegroeid tot een vaste traditie in de blues en is van één festival dag twee festivaldagen geworden. Met uitzondering van 2024 want dan is er het 20-jarig bestaan en is het festival uitgebreid met een dag extra. Hookrock geldt als een in alle vormen buitengewoon vriendelijk blues- en rootsfestival met oor voor de bezoekers, de buurt en de muzikanten. En de camping, net naast de festivaltent ligt op een mooie plek.

Zoals hierboven geschreven de donderdagavond is als extra cadeautje toegevoegd en de entree is gratis, ook een geste naar de buurt toe maar zeker ook naar de trouwe bezoekers.
Helaas kan ik daar niet bij zijn maar heb van meerderen gehoord dat het een mooie avond is geweest met een goed optreden van David Ronaldo & The Dice. Echter ook de andere bands hebben een fikse duit in het zakje gedaan.
In deze twee dagen heeft het publiek kunnen genieten van alleen maar topbands uit binnen- en buitenland. Voor ons begint het op vrijdagavond met de opening door Bourbon Street. Altijd moeilijk om de aftrap te doen maar dat doet deze band meer dan verdienstelijk. Zelden een zo goede openingsband gezien als deze. Zonder enige gene knallen ze vanaf het eerste tot en met het laatste nummer. Nummers als: ‘One More Time’ en ‘I’am Crazy About You’ en de toegift ‘Sugarcup’ vliegen door de tent en dat zorgt meteen al voor een goede sfeer.

Een van de hoogtepunten is ongetwijfeld de blues/soulzanger en mondharmonicaspeler John Németh met zijn band The Blue Dreamers. Al bij het eerste nummer ‘Maybe The Last Time’ bezorgt hij mij en vele anderen kippenvel. En dat kippenvel gevoel gaat gewoon door met een setlist waarop staat: ‘Freaky Fealin’; ‘I’ll Be Glad’ en ‘Elbows On The Wheel’. Songs die je ook tegenkomt op zijn live album: “ Live From The Fallout Shelter”. Na alles wat hij heeft meegemaakt beschikt John nog over een uitstekend stemgeluid en met de mondharmonica kan hij nog steeds uitstekend overweg. Geruggesteund door een topband met een bijzonder sterke gitarist John Paul Keith. Met ‘Mojo Workin’ als toegift eindigt zijn optreden om je vingers bij af te likken, daar moeten de andere bands nog maar overheen zien te komen. Maar dit is wel smaakgevoelig om te schrijven.

In ieder geval doet D.K. Harrell, die we ook onder meer op Moulin Blues hebben gezien, behoorlijk zijn best om dit te evenaren. En als je liefhebber bent van BB King dan zit je nu in een zetel. Dit 25-jarige bluestalent wordt gesteund door een toffe band en met veel bravoure en showelement heeft hij het publiek snel aan zijn voeten liggen. Maar dat is ook niet zo vreemd gezien zijn gitaartalent en zijn stem daarbij doet hij je erg denken aan B.B. King. Buiten dat heeft hij een mooie setlist samengesteld waarop een van zijn uitschieters ongetwijfeld het nummer: ‘Honey Ain‘t So Sweet’. Een prachtige song die op zijn album “The Right Man” staat, dat geldt ook voor het openingsnummer: ‘Leave It At The Door’. Hij evenaart daarmee zeker het optreden van John Németh and The Blue Dreamers. Echter mijn voorkeur gaat toch uit naar de hier laatstgenoemde.

De vrijdag wordt afgesloten met de Duitse formatie afkomstig uit Bonn Cat Lee King and his Cocks. Een samenstelling van The Backyard Casanova’s aangevuld met zanger/pianist en voorman Cat Lee King. Gestoken in een vijftiger jaren outfit en tot in de puntjes verzorgt uiterlijk met passend kapsel kun je hun stijl vergelijken met de rhythm and blues uit de jaren veertig tot zestig. Denk daarbij aan de muziek van: T-Bone Walker; B.B. King en Ray Charles. De zang en het pianospel van Cat Lee King doet veelal denken aan Ray Charles en dat horen we goed bij ‘Far Too Far Away’ en bij het swing jump nummer: ‘Shootin’ Crap’ gaat het publiek letterlijk swingen.
Een lichtvoetige afsluiting van de tweede festivalavond.

Tijd om terug te lopen naar onze slaapplek op de camping en
de avond door te nemen met enkele campinggasten.

Zaterdagmiddag klokslag 14:00 uur is de aftrap in handen van de Belgische formatie “Missy Sippy All Stars”. Dit is de houseband van de Missy Sippy Blues & Roots Club in Gent en bestaat uit diverse en afwisselende muzikanten. Voor dit optreden staan: Leandert Vandereecken, zanger/gitarist; Matt T Mahone, gitarist; Bernd Coene, drummer; Karel Algoed, bass op het podium. En net zoals vrijdag is dit ook weer een supergoede opening met een band waarvan de muzikanten beschikken over een rugzak vol met ervaring en kwaliteit. En dat uit zich ook in het optreden. Dat optreden begint met het overbekende nummer van Little Walter ‘Just A Fool’ en daarmee is de trend voor de zaterdag alweer gezet. Veelal met covers en eigen werk spelen zij een set van rond de tachtig minuten en wat voor een optreden zeg, gewoon top.

Dan komen de Duitsers The Backyard Casanova’s en deze keer dus zonder Cat Lee King. Dan krijg je nog meer swingjump te horen dat begint al met het nummer ‘Chicken Stuff’ dat ook terug te vinden is op hun album “Backyard Stomp”. Dat geldt ook voor de nummers ‘Be My Love’ en ‘Big Fat Mama’. Ook dit is een ‘lichtvoetig’ optreden met korte uptempo nummers van eigen hand en covers. En zoals ik overtuigd ben geworden tijdens hun optreden op Moulin Blues 2023 overtuigen zij mij ook nu weer met hun muziek. De stemming op het festival is opperbest. Het waait wat maar het is droog, zonnig en de temperatuur aangenaam. Het publiek verdeelt zich over de tent en het festivalterrein.

De Britse formatie The Achievers volgen de Backyard Casanovas op en ook zij hebben hun kunnen mogen etaleren op het Moulin Blues Festival van 2022. Hun samenzang is erg mooi en van hoog niveau. Het nummer ‘Just Keep Going On’ doet me denken aan The Jayhawks. Een voortreffelijke keuze om het optreden mee te starten. Bij het nummer ‘The Cuckoo’ geniet ik van harmonicaspeler Rufus Fry en die samenzang komt weer lekker terug. Wat ik nu hoor heb ik tot mijn spijt gemist op Moulin Blues. Schijnbaar had ik toen niet het gevoel als ik nu heb. Want hun muziek vind ik prachtig en live kun je ze met een gerust hart naast de studio opnames leggen. Het klinkt gelijkwaardig alleen live brengen ze de sfeer nog meer over. Een geslaagd optreden met een uitgebalanceerde setlist.

Na ruim 25 jaar komen The Blackbirds weer terug op de planken in de oude samenstelling met: JB Biesmans; Bird Stevens; Luc Huygen en Rudolf Nevi. Na hun in 2019 uitgebrachte mini-album “The Wobble” zijn ze weer terug als vanouds. Vooral hun uitvoering van ‘Tequila’ zorgt voor een opgelaten sfeer die wel past op het festival. Voor vier muzikanten met een brok ervaring blijkt het een klein kunstje te zijn om het publiek op hun hand te krijgen met hun aanstekelijke blues.

Waar velen op gewacht hebben is Jason Ricci & The Bad Kind, voor mij in ieder geval wel. Het is vele jaren geleden dat ik Jason Ricci in goeden doen live aan het werk heb gezien. Na diepe dalen is hij weer terug op het rechte spoor. Muzikaal gezien hoort hij nog altijd tot de wereldtop van mondharmonicaspelers. Zijn recente album “Behind The Veil” staat op de voorgrond tijdens het optreden. De opening is voor het ‘Casco Bay’ dat me doet denken aan zijn liveoptredens van jaren terug. Hij speelt ook mooie covers zoals het welbekende ‘St. James Infirmary’ en ‘Hip Shake’ twee super strakke uitvoeringen. Zijn harpspel is voortreffelijk zoals vroeger en zijn soli dringen tot diep in mijn poriën door. Maar ook zijn band The Bad Kind is vet zeker als zangeres Kaitlin Dibble op het podium verschijnt en het nummer ‘No Way’ inzet. Dan hoor je hoe goed ze zijn, dit nummer heeft sommige stukjes erin zitten die me doen denken aan ‘Spoonful’. Een klein minpuntje wil ik tijdens dit optreden toch wel aanhalen en dat is dat de zang van Kaitlin niet altijd even goed is. Ik persoonlijk vind het geen toevoeging aan de band. Maar voeg dit maar toe aan het onderdeel ‘smaak’. Dat neemt niet weg dat we kunnen genieten van een van de betere optredens van de dag.

Met Mr. Sipp “The Mississippi Blues Child” komen we toch aan het einde van Hookrock 2024. Buiten dat het een goede gitarist en zanger is heeft hij met zijn band ook een showelement ingevoegd. Dansjes met de bassist op het podium alsof je een discosoul groep aan het werk ziet, of tijdens een song solerend tussen het publiek in te lopen.  Allemaal elementen die het publiek wel aanspreekt, deze elementen beïnvloeden hun muziek totaal niet. Zijn muzikale stijl kun je omschrijven als blues, soul en gospel en soms in een mix van deze drie stijlen. Dat levert mooie creaties op zoals: ‘Let’s Have A Good Time’ of ‘Dirty Mississippi Blues’. En de uitvoering van Sam Cooke’s ‘The Change Is Gonna Come’ vind ik maar ook het publiek een mooie uitvoering. Ik kan wel genieten van deze stijl muziek en een meer dan geweldige afsluiting van het festival. Dat doet de band met de toegift ‘Amazing Grace’ waarbij de ‘Hammond’ goed tot zijn recht komt.

Ivan Jacobs samen met zijn kompanen en alle vrijwilligers hebben van Hookrock 2024 een onvergetelijk jubileum gemaakt mede ook door het imposante affiche. En zoals een van de aanwezigen zei: “Als je niet op dit affiche afkomt dan hoef je nergens meer naar de blues te gaan”, en zo is het maar net.