Grolloo 14 en 15 juni 2019
Holland International Bluesfestival 2019

Tekst: Ans Kok-Wanten
Foto's: Jack Kok

Johan Derksen opent, strak in het witte pak, het festival met een heel kort welkomstwoordje en laat de bühne snel aan Danielle Nicole.
De band heeft er duidelijk heel veel plezier in en gaat er meteen vol in. Danielle straalt van oor tot oor en geniet zichtbaar van de zeer goed gevulde tent en het hartelijke welkom dat het publiek haar geeft.

De band speelt nummers van o.a. Cry no more en Wolfden waarbij I'm going home, Save me, maar vooral Fade Away voor kippenvel zorgen. Een betere opener had het festival zich niet kunnen wensen.
De combinatie van deze drie muzikanten is fantastisch.
Jammer genoeg liet de strakke planning geen toegiften toe dus na een uur moesten we Danielle en haar bandleden Brandon Miller en Ralph Forrest met tegenzin laten gaan.

Het podium wordt omgebouwd voor de grote band van Curtis Salgado die klein opent met Morning Train, alleen begeleid door drums en natuurlijk Alan Hager op gitaar.
In het volgende nummer, You gotta move, wordt de band uitgebreid met bas en toetsen om daarna bij Nobody but you op volle oorlogssterkte gebracht te worden met een driekoppig blazers ensemble.
Alle stijlen komen aan bod, Gospel, Memphis Soul, Mississippi blues, kortom we worden verwend. En als kers op de taart nog eens een prachtige ode aan BB King met Whole lot of loving.
Het publiek neemt al deze verwennerij in dank aan en klapt, zingt en danst mee.

De volgende artiest geeft de veelzijdigheid van dit festival aan. Aan alle stromingen binnen de blues wordt gedacht. Jonny Lang heeft duidelijk een heel eigen publiek. Een hele grote schare fans die zijn songs woordelijk meezingt en helemaal opgaat in zijn gitaargeweld.
Johnny speelt een brede set, van gospel tot stevige bluesrock waaronder de nummers Don't stop en Make it move.
Ook hij heeft zich, tot groot verdriet van zijn fans, te houden aan de strakke planning.

Want er moet veel omgebouwd worden voor de eerste van de twee headliners van vanavond, Van Morrison.
Zoals te doen gebruikelijk is er voorafgaand aan het optreden een fotografen briefing waarin wordt medegedeeld dat al het fotomateriaal eerst goedgekeurd dient te worden vóór er iets geplaatst mag worden.

De tent stroomt hélemaal vol, je zou denken dat er geen mens meer buiten staat en zodra Van zich vertoont en de grote band begint te spelen is iedereen in zijn ban. Van is bijzonder goed bij stem en speelt zelf sax en mondharmonica.
De bigband sound komt meteen goed tot zijn recht in Gonna send you back to where i got you from.
Hij speelt nummers uit zijn hele carrière, zijn meest recente, jazzie werk maar natuurlijk ook gouwe ouwe als Baby please don't go, I can't stop loving you, Here comes the night, Brown Eyed girl en Gloria.
Het publiek hangt aan zijn lippen, alhoewel hijzelf redelijk onaangedaan blijft, om het mild uit te drukken.

Na nog een lange ombouw wordt het publiek dan toch écht ongeduldig als de heren van ZZ Top even op zich laten wachten eer ze hun Thunderrock over ons uitstorten.
Blijkbaar verwacht de organisatie of het management ongeregeldheden, ze verdriedubbelen de beveiliging voor het podium, maar of dit nodig was gezien de gemiddelde leeftijd?
De heren, dressed sharp as always en met matchende gitaren, starten met Got me under pressure en dan raast de trein door met I Thank you en natuurlijk Gimme all your loving. Veel tracks dus van hun 2019 album Goin 50.
Terwijl de nieuwsgierigen langzaam naar buiten stromen blijven de "die hards" tot het einde hangen en die horen Johan in de afsluiting dan ook vertellen over de plannen om de editie van volgend jaar uit te breiden naar 3 dagen.... We wachten in spanning af.

Dag 2 - 15 juni
Dag 2 begint met Delgres, uit Guadeloupe. Ze zingen voornamelijk in het Creools. Dit lijkt Johan Derksen even zorgen te baren, gewend als wij zijn aan blues in het Engels.
Die zorgen had hij zich kunnen sparen want binnen mum van tijd heeft de band de hele tent op zijn hand.
Het publiek dat eerst gewoon nieuwsgierig de tent binnen loopt om toch maar eens te kijken naar die sousafoon die hier de bass lijn speelt, staat binnen de kortste keren te klappen en te swingen.
Pascal Danaë, zanger en gitarist, speelt heerlijk slide en met zijn drieën zwepen ze iedereen op om er een feestelijke opening van de tweede dag van te maken. Dat het zonnetje ondertussen te voorschijn komt na de hoosbuien in de ochtend maakt het helemaal compleet.
Delgres is voor velen dé verrassing van dit festival, maar alle drie de bandleden hebben hun sporen in de muziek al lang verdiend, en dat is te horen. Ze zijn in staat over alle taalgrenzen heen te gaan en dát is waar het uiteindelijk om draait. Check internet eens voor hun muziek en luister dan zeker naar Mo Jodi, waarin alles samen valt.

Na de ombouw staat niemand minder dan Erik Gales op de rol, maar niet nadat Johan Derksen een toelichting gegeven heeft op de plannen voor een driedaags festival, volgend jaar.
Donderdag 11 juni 2020, wordt aan de planning toegevoegd. Daarbij wordt deze derde dag ingevuld met het zogenaamde “Hotel Grolloo project” waarbij de originele Blizzards samen met een aantal gastmuzikanten een ode zullen brengen aan Harry Muskee.
Hoe een en ander er uit gaat zien, daar wordt momenteel hard aan gewerkt, zo lijkt het.

Dit nieuwtje wordt warm ontvangen en van die positieve sfeer kan Erik Gales mooi gebruik maken om de beuk erin te gooien. Naast een geweldige gitarist met een heerlijke stem heeft de man vast een marketing opleiding achter de rug, want met een paar juist gekozen woorden en een ode aan Nederland en Grolloo in het bijzonder, heeft hij het publiek aan zijn voeten liggen.
Wat is het een hard werkende man die een super strakke band om zich heen heeft gevormd. Hij vliegt als het spreekwoordelijke duiveltje over het podium en maakt het publiek helemaal gek.
Als hij hen ook nog eens een “suprise” belooft bij het optreden van Gary Clark Jr. kan hij helemaal niet meer stuk.
Het is dan ook niet gek dat er nog een uitgebreide foto-sessie volgt na afloop.

St. Paul and the Broken Bones zijn de volgenden op het programma. En blijkbaar is dit de band waar Grolloo nog niet helemaal klaar voor is. De zeskoppige band die achter zanger Paul Janeway staat speelt de sterren van de hemel. Maar het door Janeway aan de dag gelegde drama, samen met zijn hoge stem, die ook nog eens de band overstemt, maken dat alleen hun fans in de tent achterblijven en de rest van het publiek het tijd vindt om te gaan eten.
Het is overigens nog best een aanzienlijke schare fans die de band heeft en zij genieten dan ook volop als hij zijn toneelspel van het podium af tilt en de tent in loopt. Zijn act wordt zeer gewaardeerd en men doet vol overgave met hem mee.
En dat is het mooie van een dergelijk festival; er is voor ieder wat wils.

Zodra de rust is weergekeerd vult de tent zich al snel voor Gary Clark jr. De verwachtingen zijn heel hoog gespannen en meestal is dat dan ook de garantie voor een teleurstelling.
Clark die heel afstandelijk blijft gedurende het grootste deel van de set opent met Bright lights, big city en komt daarbij zelfs timide over. Uiteraard wordt hij op handen gedragen, maar pas richting het einde van de set en zeker als Erik Gales zich bij hem voegt voor Don’t owe you a thang komt hij los en ontstaat er even écht contact met het publiek.
Natuurlijk heeft het overgrote deel van het publiek genoten, al is het maar van het feit je idool nu eens live te zien, maar menig gitaar-liefhebber verliet toch enigszins teleurgesteld de tent.

De afsluiter daarentegen; Lynyrd Skynyrd.... maakt helemaal waar wat de fans gehoopt hadden.
Het bruist, het rockt én de tent stroomt over van geluk als de heren hun kunsten laten horen en zien.
Alle oudjes komen voorbij natuurlijk, het is niet voor niets hun afscheidstour, maar de nummers klinken jong en fris en de energie is ongeëvenaard. Ze hebben hun fans, waarvoor de merchandise niet aan te slepen was, héél gelukkig gemaakt.
Een waardige afsluiter van dit prachtige festival.

De sfeer onder de bezoekers is ontspannen, iedereen maakt een praatje met iedereen en men mag duidelijk van mening verschillen over de verschillende bands, daar is alle ruimte voor. Iets dat in deze tijd zeker niet overal het geval is.  Natuurlijk dank aan de organisatie, maar vooral ook aan al die hardwerkende mensen die het iedereen naar de zin maken, heel veel complimenten. En alle bezoekers uit alle windstreken van het land of zelfs over de grens, die hun ervaringen met ons gedeeld hebben, dank je wel het was leuk jullie gesproken te hebben onder het genot van een drankje of soms een kopje koffie.