Zondag 27 oktober 2024, De Baank, Leunen
Na 25 jaar moet Hoeve Blues weer van onderaf aan beginnen

Tekst: Wil Wijnhoven
Foto’s: Wil Wijnhoven

Het regionaal bekende bluesfestival ‘Hoeve Blues’ is na 25 jaar in “De Witte Hoeve” te hebben vertoefd noodgedwongen verhuisd naar de nieuwe locatie ‘De Baank’. En hoewel deze locatie in het nabijgelegen Leunen ligt, is jammer genoeg het publiek niet en masse meeverhuisd. En dat is best wel jammer omdat ze daardoor de sterke openingsact uit België Lapwing Trail; het onderhoudende optreden van The Southern Blues Rock Band en het spetterende optreden van Beaux Gris Gris and The Apocalypse hebben gemist.

De nieuwe locatie is gemakkelijk bereikbaar met parkeerplaatsen tot aan de deur en een mooie locatie voor een klein bluesfestival. Iets na drie uur opent Johan Philipsen het festival met de aankondiging van de Belgische formatie ‘Lapwing Trail’. Een 5 mans formatie, beïnvloedt door de sound van de 60er en 70er jaren. Deze band is meer dan een opwarmer met veelal eigen werk, goed spel en stevige muziek lukt het hen zeer goed.
Ze openen met een eigen nummer ’Wandering Eyes’, daarmee tonen ze aan uit het goede hout te zijn gesneden.

Al snel krijgen ze het aanwezige publiek op hun hand. Ik ben nogal gecharmeerd van hun song ‘Charlene’. Een erg mooi nummer waarbij de toetsenist van de band een mooie solo laat horen.
En bij ‘Midnight Train’ speelt frontman, gitarist/zanger een stevige solo en dat klinkt verdomd fraai.
‘Someday Somehow’ is een nieuw nummer dat ze vandaag voor de eerste keer spelen. Op voorhand verontschuldigen ze zich al dat het misschien niet helemaal zal lopen als ze zouden willen. Maar alles niks van dat, het is een mooi uitgebalanceerde song die ze zonder problemen spelen.

Met een toegift sluiten ze hun optreden na ongeveer 65 minuten af om plaats te maken voor The Southern Blues Rock Band.
Deze band komt uit de contreien van Venray en is dus nogal bekend in Leunen en omgeving. Helaas laten de fans het vandaag enigszins afweten.
Deze Southernrock band speelt voornamelijk eigen werk afgewisseld met covers. En dat is een goede combinatie. Een mix van southernrock en punk-blues zoals ze het noemen.

Enkele eigen nummers blinken uit in eenvoud maar zijn wel goed zoals het door de drummer geschreven en gezonden nummer ‘Straight Jacket’.
De band speelt heel spontaan en heeft er veel plezier aan dat straalt van hun af. Jammer is dat de drums en bas te overheersend zijn naar mijn idee. Daardoor raken diverse gitaarsolo’s van Ley van de Beuken ondergesneeuwd zoals op ‘Running With The Bad Boy’.
Maar hun covers ‘Rattlesnake Shake’; ‘Stormy Monday’ en ‘Nightbush City Limit’ spetteren van begin tot het einde. En het kan dan ook niet uitblijven dat de band zonder toegift niet van het podium mag komen. Met hun eigen nummer en verschrikkelijk leuke tekst ‘Fuckin Dime’ sluit de band hun optreden af.

Het podium wordt omgebouwd voor de hoofd-act van dit festival: Beaux Gris Gris and The Apocalypse. Een Amerikaans-Britse formatie met Robin Davey (ex-The Hoax) in hun gelederen. Een band met de bijna extravagante zangeres Greta Valenti aka Beaux Gris Gris.

Een topband die al op grote festivals heeft gestaan zoals ook op ondermeer Moulin Blues en daar hun visitekaartje hebben afgegeven.
Vandaag doen ze het nog eens stevig over. Zangeres Greta Valenti is een gedreven zangeres die het publiek aan zich bindt met een goede stem maar ook haar performance. Net zoals Robin Davey loopt zij ook door de zaal om het publiek zoveel mogelijk erbij te betrekken.
De band staat als een huis: ‘Trouble’ is hun openingsnummer om daarmee maar eens eventjes de puntjes op de ‘i’ te zetten. Het gitaarspel van Robin Davey is geweldig, dat was in het verleden bij The Hoax al zo en dat is nog steeds zo. Vooral in de song ‘Told My Baby’ hoor je een beetje The Hoax in terug. Ook toetsenist Sam Robertson laat zich niet onbetuigd die gaat geregeld helemaal op in zijn solo’s. Maar de gedrevenheid van Greta Valenti zorgt voor de een top optreden. Een echte live-band die dan beter tot zijn recht komt dan op het studiowerk.

En zo nu en dan komt er een cover voorbij zoals ‘I’m On Fire’ dat je denkt: dat past toch niet bij hen. Maar toch weten ze er een draai aan te geven net zoals ze doen met hun toegift ‘Highway To Hell’.

Afgezien van het weinige publiek heb ik me deze middag goed vermaakt met goede muziek en bands die er zin in hebben om te spelen.
Hopelijk volgend jaar meer publiek in De Baank.