Giles Robson - Seven Blues Classics
Independent

Tekst: Paul Scholman

De eerste keer dat ik deze ‘Zeven Blues Classics’ van Giles Robson door de oorschelpen heen geschoven kreeg, dacht ik bij het laatste nummer, daar hadden er nog wel zeven bij gemogen! Gelukkig speelt Giles nog een toegift: “All A Board?” Tijd om in te stappen hebben we nauwelijks, voordat we zitten vertrekt de trein in rap tempo. Het achtste nummer. Bijzonder virtuoos gespeeld moet ik zeggen, deze toegift uit eigen werk. Giles haalt het onderste uit de kast, of bewaart het lekkerste voor het laatst? Maar dan doe ik de andere zeven klassiekers te kort, vrees ik. Gelukkig staat de speler op ‘repeat’ en kunnen we door met deze blues-trein.

Als je naar het rijtje blues monumenten hieronder kijkt dan is de eerste indruk misschien dat deze nummers allemaal reeds gespeeld en platgetrapt zijn? Niets is minder waar. Natuurlijk kent elke rechtgeaarde blues liefhebber deze nummers van haver tot gort, maar we mogen blij zijn met bevlogen artiesten als Giles Robson. ‘Keeping The Blues Alive’ doet het in dit verhaal natuurlijk ook leuk. En dat doet Giles, de blues springlevend houden, elke weer die bevlogenheid op het podium ook, en juist dat enthousiasme is goed te horen op deze live plaat. O ja, live plaat: Deze plaat is opgenomen in de kelderlocatie van het Verenigd Koninkrijk, Temperance in Leamington Spa.

Kom aan boord van deze trein, het is vroeg opstaan met ‘Walking Blues’, want het is een hele wandeling van ruim 6 minuten. Robson voert je, met de in Londen gevestigde Italiaanse gitarist Manny Fizzottion die op de nationale steel- en akoestische gitaren Robson op uitstekende wijze begeleid, mee in de emotie en raakt moeiteloos die emotie zoals deze destijds bedoeld is. Neem ‘Hoodoo Man Blues’, zangwerk door Giles tot in de perfectie en dan de uithaal met de harp, waarbij het publiek zich moet uiten, gewoon omdat het raak is. En trouwens, ‘Key To The Highway’ brengt je meteen in hogere sferen tijdens je wandeling door dit blues-museum met kolossale monumenten van o.a.: Robert Johnson; Big Bill Broonzy; Son House; Sonny Boy Williamson en Junior Wells. Je hoort bij wijze van spreken de Mississippi tegen de boorden van deze kolossale blueskades opklotsen en de deltamuggen om je heen zoemen. In een museum moet je eigenlijk af en toe stilstaan, maar dat is je echt niet gegund. Het ingetogen ‘Louise McGhee’ is de zevende kers op deze voortreffelijke taart. Geen speld tussen te krijgen, maar je kunt hem wel horen vallen.

Het zingen van Giles is een dingetje. Blues met een snik, soms, een blueswijze zoals hij alleen dat kan vertolken, krachtig, ingetogen als het moet, maar met volle overtuiging. Op ‘Death Letter Blues’ tokkelt Fizzotti lekker in het Son House ritme door. “I get a letter this morning”. Hoe wil je je blues beleven?

Ik heb een paar nummers niet beschreven, maar ik beloof de rechtgeaarde blueslovers een plaat die je blind en ongehoord kunt aanschaffen. Deze blues, met een dikke veertig minuten ‘Real Deal-Blues’ van de bovenste plank, is meer dan de moeite waard, om niet te zeggen een juweeltje. Ik heb Giles al jaren hoog zitten, maar deze plaat spant de kroon.

Platgetrapte covers?
Dat kan zijn, maar wel een olifantenpaadje. Ik vind het een must have!

1. Walkin’ Blues - Robert Johnson
2. Key To The Highway - Big Bill Broonzy
3. Hoodoo Man Blues - Junior Wells
4. Death Letter Blues - Son House
5. Nine Below Zero - Sonny Boy Williamson
6. Crossroads - Robert Johnson
7. Louise McGhee - Son House
8. G.R.’s Locomotive Blues - Giles Robson