26 september 2021, King klassiekers in l’Esprit
Fat Harry & The Fuzzy Licks
  
Tekst: Bert Lek  
Foto’s Bert Lek  

Naast de vaste kern van l’Esprit-bezoekers neemt iedere band zijn eigen aanhang mee.  
Zo ook zondag jl. in De Beuk te Barendrecht, het vaste onderkomen van de oudste blues stichting van Nederland.  

Ruim een jaar geleden waren Harold van Dorth aka Fat Harry en zijn mannen The Fuzzy Licks te gast in de Noviteit te Monster. Daar moest iedereen zitten en werd het concert in twee shifts afgewerkt.  
Nu op deze zonnige zondagmiddag is het een full concert en de eerste keer dat de stoelen voor het podium weg zijn, dus ruimte om te dansen, waar aan het eind van de middag door enkele bezoekers gretig gebruik van wordt gemaakt.  
De setlist t.o.v. 4 juli 2020 is weinig veranderd. Ook nu de instrumentale opener ‘South Wes’ en daarmee zorgt de band dat alles goed wordt afgesteld. Alleen zijn er wel problemen met de Hammond van Arjan van de Oever, het geluid komt niet door, maar dat is gelukkig snel verholpen. ‘See See Baby’ is op het laatste moment van de lijst geschrapt en vervangen door ‘Why You So Mean To Me’ een Albert King klassieker uit 1959. ‘The Same Thing’ van Willy Dixon mag vanmiddag ook niet ontbreken. ‘Why Don’t You Go Back To Your Mother?’, een song mede geschreven door echtgenote Denise Londt, is terug te vinden op het eerste album van de band “Pentatonic Pleasures” en vormt het eerste hoogtepunt van deze lange middag. Naast Arjan, pakt Jan de Ligt op saxofoon zijn hoofdrol en speelt Harold alle frustraties van maanden niet kunnen optreden van zich af. Geweldig in een woord.  

Vanmiddag mag er weer meegezongen worden met ‘Mess Up My Weekend’ en daar maakt een aantal bezoekers luidruchtig gebruik van. Daarna is het na ‘Its Your Thing’ tijd voor de pauze.  
Na ‘I time Is Tight’ van Booker T & The MG’s wordt de nieuwe Les Paul Standaard gitaar van Harold ingeruild voor de witte Gibson Melodymaker en dat betekent super slidewerk met o.a. ‘Slippin’ & Slidin’’ en de zeventig bezoekers gaan nu helemaal uit hun dak. Het concert wordt afgesloten met een van de mooiste Albert King nummers ‘As The Years Go Passing By’. De band weet dit nummer uit te rekken tot vijftien minuten, waarin iedereen zijn talenten mag demonstreren: een gave drumsolo van Jacco van den Heuvel en Arjan, die zelfs gaat staan om nog meer kracht uit zijn Hammond te krijgen. Jan de Ligt blaast figuurlijk zijn laatste beetje lucht uit zijn longen en Donald van der Goes laat horen dat er meer in een basgitaar zit dan wij verwachten.  

Harold zweet zich een otter en lijkt het steeds moeilijker te hebben om nog kracht te vinden voor zijn indrukwekkende gitaarsolo. Helaas geen ‘Purple Rain’ van Prince, zoals zijn grote vriend zanger, gitarist Preston Shannon altijd deed. Misschien in de toekomst? De twee toegiften laten wij schieten want we hebben een andere afspraak, waar we op tijd moeten zijn. Het is weer een heerlijke bluesmiddag in De Beuk.  
Over veertien dagen staat hier Veldman, de nieuwe band van Gerrit.