Zaterdag 4 juli 2020 Noviteit Monster
Fat Harry & The Fuzzy Licks spelen hun frustraties van zich af

Tekst: Bert Lek
Foto's: Bert Lek

Is aankondiger Anton van Meerkerk te laat of Harold van Dorth, zang en gitaar te vroeg met het welkom heten van de dertig gelukkigen, die een kaart wisten te bemachtigen?
In ieder geval hebben beide mannen er na zo’n lang tijd zonder blues duidelijk zin in.

De band begint zoals gebruikelijk met een instrumentaal nummer ‘South Wes’ en dat is nog redelijk rustig. Jammer dat het niet door de techniek gebruikt wordt om het geluid beter af te stellen.
De bas staat te hard van Donald van der Goes en de elektrische piano van Arjan van den Oever is niet te horen, zijn Hammond gelukkig wel. Later in de set is alles in orde.

‘See See Baby’ is een lekker vlot nummer. Bij ‘Chicken Heads’ krijgt Arjan de eerste keer alle ruimte om te excelleren. Een heerlijke funky uitvoering.

‘Why Don’t You Go Back To Your Mother?’ Een song mede geschreven door echtgenote Denise Londt, is terug te vinden op het eerste album van de band “Pentatonic Pleasures” en vormt het eerste hoogtepunt van deze korte avond.
Naast Arjan, pakt Jan de Ligt op saxofoon zijn hoofdrol en speelt Harold alle frustraties van maanden niet kunnen optreden van zich af. Geweldig in een woord.

Bassist en Chicago icoon Willy Dixon wordt geëerd in ‘The Same Thing’.
Vervolgens is het tijd voor een stuk prachtig slidewerk in ‘Slippin’& Sliding’. Weer een muzikaal hoogtepunt.
Helaas mag er vanavond niet meegezongen worden met ‘Mess Up My Weekend’ dus raadt Harold de mensen in de zaal aan maar mee te klappen, waaraan iedereen gehoor geeft. Bovendien wordt er voorzichtig links en rechts gedanst.

Daarna is het tijd voor zanger Robert Fossen. Alleen Chicago Blues? Nee, Robbert, met zijn mooie stem, past zich moeiteloos aan. Vijf nummers met o.a. mooie uitvoeringen van ‘Bad Boy’, ‘How Blue Can You Get?’, ‘It’s Nobody’s Business krijgen we voorgeschoteld. Robbert geeft de meeste bandleden veel ruimte om te soleren. Hij kan het niet laten om een Muddy Waters song te brengen: ‘You Don’t Have To Go’.
Helaas wel, want de eerste set zit er om 21.47 uur op. Jammer voor Robbert, deze keer kan hij geen tijdrekken.

Voor Jacco van Den Heuvel achter de drumkit en bassist Donald van der Goes is er geen ruimte om indruk te maken met een solo en moeten zich tevredenstellen met het begeleiden van de anderen en dat doen ze meer dan uitstekend. Voldaan gaan de eerste groep bezoekers naar huis.