|
Duvel Blues 2019
Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Jaap Jansen
Het Duvel Blues festival werd in 2002 voor het eerst georganiseerd in Puurs. Puurs ligt een stukje ten zuiden van Antwerpen, even voor de beeldvorming.
Vele grote namen hebben al op dit festival opgetreden. Onder andere Johnny Winter heeft hier een van zijn laatste optredens gegeven. Maar ook The Fabulous Thunderbirds, Charlie Musselwhite en Rick Vito hebben hier op het podium gestaan.
Er zijn twee podia; een tent voor de elektrisch versterkte bands en een zaal voor de akoestische en wat intiemere setting waar een kleine 200 mensen kunnen zitten.
Om half twee wordt er een workshop gegeven door Piedmont Bluz, maar deze laten we maar even voor wat het is, want even bijtrekken van 150 kilometer met een Duveltje is ook niet verkeerd.
Even na half drie wordt er afgetrapt door Bavo van Hecke die op de twee podia de programmering aan elkaar praat, en kondigt als eerste het Blue Riot Combo aan. Een relatief nieuwe Belgische band met ervaren muzikanten. Een zingende drummer, Hoboken Slim; de upright bass bespeelt door King Norre; de solide gitarist Bart Jult; B.J. en mondharmonicaman, W.B. om het geheel te completeren. Een solide set opgebouwd uit wat eigen nummers, maar voor een groot deel ook covers. Zo komen onder andere Little Walter, Sonny Boy Williamson en Muddy Waters voorbij. Voorwaar een prima poging om The Real Deal een gezicht te geven. De band zet een strakke set neer. Er wordt al lekker gepraat in de tent. De muzikanten laten zich hier gelukkig niet door beïnvloeden. Een perfecte opener voor dit festival, waarbij de stemming er meteen in zit.
Hierna staat in de zaal het Beneluxdebuut van Piedmont Bluz op het programma. Dit duo bestaat uit Valerie en Ben Turner. Zij zijn in 2018 toegevoegd aan de New York Blues Hall of Fame. In deze zaal komen ze goed tot hun recht, want dit is echte luistermuziek, diepgeworteld in de Amerikaanse geschiedenis. Met het gebruik van instrumenten als een wasbord, banjo en een set lepels brengen zij een meer dan prima optreden. Op deze manier houden ze de traditionele country blues op een prima manier in leven.
We gaan verder in de tent met Hazmat Modine, afkomstig uit New York. De muziek die ze spelen komt evenwel rechtstreeks uit New Orleans. Met een blazerssectie waarbij ook een tuba hoort. Ook panfluit en viool horen bij de instrumenten die gebruikt worden. Niet echt alledaags dus, maar wel swingend. Bij tijd en wijle lijkt het ook op Tom Waits, niet in de laatste plaats door de stem van zanger Randy Weinstein. Alles beweegt door elkaar op het podium, zodat niet alleen aan de oren, maar ook aan de ogen wordt gedacht. Een mooi spektakel met een hoge muzikale kwaliteit. Er wordt getwijfeld aan het bluesgehalte door wat kenners, maar deze muziek is ontegenzeggelijk pakkend te noemen. Daar waar het in de zaal lekker doodstil is, is het in de tent een stuk rumoeriger. Dat heeft natuurlijk ook met de bar achterin te maken.
In de zaal is het dan tijd voor de Ragtime Rumours. Je krijgt geen tijd om op adem te komen, want het tempo zit er vanaf het begin lekker in. Wisselingen met instrumenten en zang van alle vier de muzikanten zorgen ook nu weer voor een prima set vol variatie. Er komen zelfs wat nummers voorbij van het nieuwe album, dat in de maak is. Ragtime Rumours bewijst dat er nog steeds progressie in de band zit na het winnen van de European Blues Challenge vorig jaar. Kortom een perfect optreden voor een dankbaar publiek, in die zin, er werd nog lang over doorgesproken na afloop.
Griot Blues, we zijn weer terug in de tent. Een griot is een bewaker van geschiedenis en tradities. Een Afrikaans- Amerikaans samenwerkingsverband tussen Baba Sissoko en Mighty Mo Rogers die elkaar ontmoetten in Litouwen. Zo ontstond er een mengvorm van Afrikaanse en Amerikaanse muziek. Opzwepende ritmes horen bij deze muziek, en liefhebbers hiervan kwamen zeker aan hun trekken bij dit bonte gezelschap.
Een toch wel verrassend optreden, maar ook rootsmuziek hoort thuis op Duvelblues.
Hierna is het tijd voor Blue Moon Marquee, een duo uit Canada. De band bestaat uit A. W. Cardinal en Jasmine Colette oftewel Badlands Jass. Waar A. W. de zang (een zeer krachtige stem) en het gitaarwerk voor zijn rekening neemt, bespeelt Jasmine de upright bas en de drums. Dit drumwerk gebeurt met pedalen waarbij Jasmine een snare en een basdrum bewerkt en dan ook nog met een grote ring om haar middelvinger om op een grote bekken te meppen. Een één vrouws ritmesectie die bij tijd en wijle de show steelt. Je moet het gezien hebben.
Hun muziek wordt omschreven als Gypsy Blues, en blues is het zeker. Maar ook Jazz en Boogie worden niet gemeden. Een zeer energiek optreden waar, getuige de staande ovatie van het publiek, heel veel mensen van genoten hebben.
Delgres is een heel ander verhaal, een Frans trio met een opvallend instrument in de vorm van een sousafoon. Ze gebruiken geen basgitaar, en die mis je ook geen moment. Ze spelen Caribische muziek, maar schuren ook wel tegen the Black Keys aan. Een mengvorm van diverse stijlen en een mooi spektakel om mee te maken. Wel erg veel rook in de tent op het podium. De fotografen hadden het niet makkelijk.
Als afsluiting in de zaal krijgen we een optreden van Lisa Mills afkomstig uit Mississippi in de V. S. Een vrouw en een gitaar en een goede stem, je kan het veel slechter treffen. Een zeer gepassioneerd artieste die alles geeft op het podium.
De afsluiter van het festival is the James Hunter Six. Er zit heel veel soul in deze band en de muzikanten zijn prima, het weet mij echter niet te pakken.
Duvel Blues staat ook in 2019 garant voor een verrassende programmering. Niet echt hele grote ‘namen’ op het affiche. Veel afwisseling in stijlen van muziek. Prima bands, trio’s, duo’s en solisten. Getuige de vele mensen die hierop af gekomen zijn was het een zeer geslaagde editie van Duvel Blues.
|
|