Cafe Camille Beverwijk 8 december ’24
Zieke vader aanleiding voor 7e reünie Drippin' Honey

Tekst: Paul Scholman
Foto’s: Paul Scholman

Sander Kooiman, guitar, leadzang; Joost Tazelaar, drums;  Kim Snelten, Harp; Roland Luttik, staande bass. Hoofdsponsor Jan Kooiman.
ʺDe aanleiding voor deze 7e eenmalige! reünie is dat mijn vader heel erg ziek is en de wens had uitgesproken om Drippin' Honey nog een keer te zien spelen (en om de door hem gebouwde versterker, de 'Honey Dripper' te horen). Daar deed iedereen aan mee, de jongens kennen hem natuurlijk inmiddels ook al dertig jaar. Ik had natuurlijk liever een andere aanleiding gezien, maar het was mooi om te doen en dat het nog zo’n leuk optreden was in een afgeladen Camille. Mijn vader was er heel gelukkig mee, we hebben een mooi moment gecreëerd met hem zo. En daar ben ik dan ook gelukkig mee natuurlijk. Aldus Sander Kooiman, de frontman van Drippin' Honey.ˮ

De eerste keer dat ik Drippin' Honey aan het werk zag in het oude vermaarde Tivoli aan de Oudegracht te Utrecht was ik meteen verkocht. Sander Kooiman met de fenomenale Kim Snelten op harp. In die periode zagen we daar ook wijlen Lester Butler daar een aantal keren optreden. Kim deed  niet voor hem onder in mijn ogen.

Meteen bij binnenkomst zie ik vader Jan Kooiman binnenrollen, want lopen was te moeilijk geworden door zijn slopende ziekte. Ik schrok van het slechte nieuws, maar het is mooi dat hij dit optreden nog mag meemaken. De schrik was daar toen een paar weken daarvoor Kim zich ziek had moeten afmelden en het was de vraag of er op tijd een vervangende datum ingepland zou kunnen worden.
Gelukkig was 8 december haalbaar voor hem. Ik weet nog dat ik een jaar of tien geleden in Heemskerk, plaatjes stond te schieten om de belichting van mijn camera een beetje te testen, dat Jan mij op de schouder tikte en vroeg of ik die linker versterker al op de plaat had gezet? Nee, nog niet, maar waarom zou ik dat eigenlijk doen, vroeg ik hem? Nou, die heb ik gebouwd vertelde hij vol trots! Geweldig, die glimlach daarbij van oor tot oor, trots als een pauw!

Bij binnenkomst stond de ritmesectie al klaar. Het wachten was nog even op Kim en Sander. Nog even hier en daar een praatje tijdens het installeren, maar het was eigenlijk plug & play. Geen soundcheck, meteen er vol in. Nummers van alle vier de cd’s komen voorbij. Tijdloze muziekjes, kun je elk moment van de dag je portie kippenvel vanaf plukken. Maar bovenal, er zit geen sleet op. De energie spat er aan alle kanten vanaf, ondanks hun spaarzame optredens. Of, misschien wel juist daarom. Ik heb het niet gevraagd, het doet er ook niet toe.
Nummers als 'Cross Eyed Cat' kwamen loepzuiver het café binnen denderen uit de Honey Dripper, maar ook '6:45' en het onvermijdelijke 'Cut You Loose'. De volgorde doet er even niet meer toe. Het was pauze voor we er erg in hadden. Ik was voor de pauze voor sponsor Jan gaan zitten, hij wilde niet verder naar voren. Na de pauze moest het toch echt zijn feestje worden en kreeg ik hem schoorvoetend een meter van het podium af. Zo kon hij lekker filmen en genieten van wat Drippin' Honey na de pauze te bieden had. De heren hadden er, ondanks alle emoties, lol in.

Als toegift kregen we het een instrumentale versie van 'Unforgettable' van Nat King Cole (dat was het favoriete liedje van mijn moeder, aldus Sander…) als afsluiter kregen we 'Shake For Me' van Howlin' Wolf. De koek was op. De herinneringen blijven hangen. De voetjes gingen van de vloer, en ik heb weer te veel plaatjes geschoten.
Ergens op een balk bovenin het café Camille staat geschreven 'Neem allemaal morgen maar een vrije dag'. Had ik dat maar gedaan. Ik hoop dat de Honing ooit nog eens ergens gaat druppelen…