Cablehouse, De Noviteit. Monster 11 mei 2024
Blues voor vrienden en familie

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

Eerst in de middag de uitvaart van onze vriend Frits Krieg en later in de avond een bluesoptreden van Cablehouse. Een mooie afsluiter van een emotionele dag in het Westland. Frits zou het niet anders gewild hebben.

De band bestaande uit Ian Dole (zang en mondharmonica), geboren in Londen, Freek Carels (elektrische en akoestische gitaren), Kees van Steenbruggen (toetsen), Jos Waal (drums) en Manolo Chincolla Sánchez (basgitaar), geboren en getogen in Barcelona, begint de set met een ode aan Frits met ‘Need You Love So Bad’ van Peter Green.

Wat meteen opvalt is het subtiele gitaarspel van Freek en de stem van Ian. Het lijkt wel of hij vanachter uit zijn keel zingt en dat klinkt minder mooi. In de tweede set klinkt zijn stem normaler en wint het concert  alleen maar aan kracht.
Vervolgens gaat het verder met ‘Freek’s Shuffle’ een instrumentaal nummer waarbij alle vijf de bandleden de mogelijkheid krijgen om hun talenten te tonen.
Allemaal grijpen ze die aan. Vooral Kees zet zichzelf in de spotlights. Hij gaat vingervlug over de zwart-witte toetsen en haalt er mooie tonen uit. Het klinkt heel lekker.
Zoals het hoort begeleiden Jos en Manolo adequaat als ritme sectie.
Ian scheurt er op los met zijn harmonica om de gaten in de solo’s te vullen.

Zo zou het verder gaan in de twee sets. Ian zet aan en Freek samen met Kees nemen de meeste solo’s voor hun rekening, of gaan het duel aan zoals in ‘Key To The Highway’
‘Texas Flood’ is natuurlijk helemaal voor Freek met mooi uitgesponnen solo’s in de stijl van Stevie Ray Vaughan. De band blijft toch wel dicht bij de originele uitvoeringen.
Alleen ‘Red House’ van Jimi Hendrix krijgt een eigen bewerking van Freek. Het origineel is een slow blues dat langzaam naar een muzikaal hoogtepunt groeit. Freek gooit er een aantal pedaaleffecten tegenaan en brengt het met een uptempo. Het is wennen maar niet mijn ding.

Wat dat wel is, is ‘Jesus Just Left Chicago’ waar Freek met zijn gitaarspel de veertig bezoekers. Hoofdzakelijk familie en vrienden, weet te ontroeren en dat doet hij nog eens dunnetjes over in ‘Rollin and Tumblin’, lekker fel.
In nog zo’n klassieker ‘Further Up On The Road’ wordt de band voorgesteld en grijpen enkele paartjes de gelegenheid om de dansvloer op te gaan. Er is ruimte genoeg voor het podium.
Veel bluesklassiekers komen vanavond voorbij en dat is voor een keer niet erg. Het belangrijkste is dat de band er erg veel plezier in heeft en dat weet over te brengen op de bezoekers.