Vrijdag 31 mei 2019, De Koompe, Maastricht
Rijk gevarieerde Blues aan de Maas

Tekst: Wil Wijnhoven
Foto’s: Wil Wijnhoven

Jo Koopman, directeur/voorzitter van Blues Maastricht, een Maastrichtenaar in hart en nieren heeft een wens die hij graag wil laten uitkomen: Maastricht een aansprekend muziekfestival geven. Na twee indoor-festivals met o.a. Ian Siegal, The Dynamite Bluesband, Hook Herrera, is het tijd om het ruime sop te kiezen. Na wat omzwervingen door Maastricht om een geschikte plek te zoeken is ‘De Koompe’ uit de bus gekomen om de eerste editie van Blues aan de Maas te starten.

Een mooie line-up met heel veel aansprekende namen, waarvan niet alles blues is maar de basis wel bij de blues ligt. Mooi gelegen aan de rand van Maastricht en gemakkelijk bereikbaar komen we op het festivalterrein aan. Omzoomd met diverse ‘food-trucks’, drankenstands, twee podia, marktkraampjes en niet te vergeten een speelhoek voor de kinderen. Ook daaraan is gedacht als pa en ma genieten van de muziek kunnen de ‘kids’ zich laten schminken, worden vermaakt door clowns, en kunnen zich uitlaten op springkussens en schommels.

Om elf uur opent Femke Fatale, een fraai ogende en volledig behangen met tattoos, het festival met de aankondiging van The Electrophonics.
Hoe mooi is het voor de ‘Mestreechse jong’ Stephan Hermsen, de frontman van de band, om hier te mogen staan. Alle registers worden opengetrokken en de band knalt meteen met: ‘I Can’t Get No Sleep’. En of er nu 100 mensen voor het podium staan of 1500, de band knalt. In een uur tijd spelen zij een setlist, samengesteld uit nummers van de uitgebrachte albums.

Over de twee podia verdeeld spelen tot een uur ’s-nachts artiesten van wereldfaam zoals: Waylon; Douwe Bob, hij doet het Eurosongfestival liedje nog eens dunnetjes over, en niet te vergeten Danny Vera, de altijd tot in de puntjes geklede en goed gesoigneerde zanger-gitarist. Hij oogst de laatste tijd veel lof voor zijn prachtige single ‘Rollercoaster’ die we ook hier live, net zo sterk als op single, horen. Dit zijn muzikanten die kwaliteit uitstralen, die de slagen van de zweep kennen. Je hoeft niet van hun muziek te houden maar ze laten wel degelijk zien dat de muziek door hun aderen stroomt. Maar het meest gecharmeerd ben ik toch van Waylon. Hij knalt van begin tot het einde, ook hier kan ik zeggen dat ik niet zo’n liefhebber ben van zijn songs, maar dat neemt niet weg dat ik niet kan genieten van zijn kwaliteit als muzikant. Dat geldt overigens ook voor zijn band. Hier staat wat op het podium. Douwe Bob is in allerijl opgeroepen omdat AJ Plug vanwege omstandigheden heeft moeten afzeggen. Je mag de organisatie alsook Douwe Bob en zijn band complimenteren. De ene omdat het hen gelukt is een ‘naam’ te strikken, de ander omdat hij zich bereid heeft verklaard om op zo’n korte termijn af te reizen naar Maastricht. Allemaal geen blues voor de diehards maar wel verdomd mooie variaties in muziekstijlen.

Van Ian Siegal en Stevie Nimmo Trio weet je wat je krijgt. Artiesten die al jaren in het blues en bluesrock circuit rondlopen en all over the world hebben gespeeld. Ian als soloartiest weet mij net zo goed te boeien als met zijn band. Stevie Nimmo Trio staat voor mij bijna gelijk aan King King en The Nimmo Brothers. Naar mijn idee weinig verschil maar altijd de moeite waard om te luisteren en te kijken. En eigenlijk kun je dat ook van Catfish zeggen. De band uit de UK en daar Blues Award winnaars, gooien het op een iets andere boeg. Stevige bluesrock wordt daar waar nodig afgewisseld met een mooie ballad. De hoofdrol is weggelegd voor gitarist/zanger Matt Long. Voor de bluesrockers onder het publiek is dit de band van de toekomst waar we nog veel van zullen horen. Maar mijns inziens niet verrassend.
Dany Franci heb ik live aan het werk gezien tijdens Keeping The Blues Alive in Vlierden. Daar was hij steengoed dus een echte verrassing is hij voor mij niet. Maar zijn optreden in De Koompe is wel van topniveau en heeft hij laten zien dat hij zeker geen een dags vlieg is.

Waren er verrassingen? Absoluut. Bijvoorbeeld: The Cinelli Brothers. Samengesteld uit de gebroeders Marco, zang en gitaar en Allesandro Cinelli, drums, aangevuld met Rollo Markee, gitaar en bluesharp en Enzo Strano op de bas. Met een combinatie van electrische Chicago en Texasblues uit de jaren 60 en 70 en soul, spelen zij een sprankelende set waarbij hun recente album “Babe Please Set Your Alarm” een hoofdrol vertolkt. Zij overtuigen en verrassen menigeen met hun uitvoering van ‘Kiss’, ook bekend van Tom Jones, of hun vertolking van Willie Dixons ‘Back Door man’. Het klinkt fris en opgetogen, zo vroeg op de dag krijgen zij het toch klaar om het publiek op hun hand te krijgen.

En natuurlijk de oude rotten van Livin’ Blues Xperience. Tja wat zou je nog kunnen verwachten van deze oude rakkers? Nou heel veel… ze hebben me vanaf het eerste nummer tot en met het laatste nummer helemaal ingepakt. Nicko Christiansen en zijn mannen weten wat blues is, zij ruiken blues, zij ademen blues, zij spelen blues, zij leven blues… Dat alles komt tot uitdrukking in ‘Spoonful’, ‘Crazy World’ en ‘Wang Dang Doodle’ om er maar eens een paar composities tegenaan te gooien. Bas Kleine op de bluesharp is een fantastische drijfveer binnen de band, net zoals Nicko overigens.

Voltage verrast me ook, niet qua hun muziekstijl maar wel de zang van frontman Dave Vermeulen (Voice of Holland). Zijn stem is in diverse muziekstijlen in te zetten en dat gebeurt dan ook met een potje rock annex bluesrock en soms een vleugje countryrock, een link naar hun inspirators Tom Petty en Lynyrd Skynyrd is dan snel gelegd.

Nog zo’n verrassing vormt Jeroen van Gasteren aka C.C. Jerome. Het lukt hem altijd om een opmerkelijke all star band om zich heen te vormen. Zijn band CC Jerome Savoys fungeert als begeleidingsband voor zangeres Georgina Peach; toetsenvirtuoos en showman Mike Sanchez en gitarist en showman Earl Jackson. Geheid dat je een spetterend optreden voorgeschoteld krijgt en zo is het ook gegaan. Met goede muziek en veel bravoure hebben zij het publiek op hun hand gekregen en wel zodanig dat na ruim een uur spelen het publiek fluitend en schreeuwend roept om door te spelen. Zangeres Georgina Peach vertolkt een verdomd fraaie uitvoering van ‘I’d Rather Go Blind’. Terwijl Mike Sanchez daarna een puike show achter zijn toetsenbord neerzet. Earl Jackson, oneerbiedig gezegd, een kloon van Chuck Berry maar met eigen inbreng weet precies waar de camera’s staan. Met zijn r&b gitaarspel en zijn performance maakt hij er een echte full-show van.

De eerste uitvoering behoeft hier en daar nog enkele minimale verbeteringspuntjes. Maar Jo Koopman heeft zijn droom laten uitkomen en Maastricht een aansprekend festival gegeven. Het is nu aan Maastricht om die handschoen op te pakken en er iets moois van te laten maken voor de toekomst. Mijn dank gaat dan ook zeker naar Jo Koopman en zijn medewerkers en een dikke pluim omdat zij hun nek uit steken en iets ‘groots’ hebben neergezet.