6 en 7 mei 2022, Ospel
35e editie Moulin Blues

Tekst en foto’s: Grote Tent: Paul Scholman
Tekst en foto’s: Moulin Blues Café: Bert Lek 

Op een nieuwe locatie, maar als vanouds midden in een weiland onder de rook van het naburige en ook pittoreske Ospel. De opstelling van de tenten is iets gewijzigd, even wennen dus.

Hoofdpodium
Eindelijk kan Dynamite Blues Band (DBB), met Wesley van Werkhoven – Zang en Bluesharp; J J van Duijn – Gitaar; Renzo van Leeuwen – Bas; Jan Aan de wiel – Drums aftrappen op Moulin Blues. Na twee jaar wachten is het zo ver. De mannen hebben er zin in. De sfeer is prima. Het is wel wat rumoerig, lekker respectloos ouwehoeren met zijn allen, maar ik betrap me er zelf ook op. Te veel mensen te lang niet gezien. Tijdens de eerste klanken van DBB komen we binnen lopen en het weerzien van een hoop mensen is allerhartelijkst, dat dan weer wel.
Vlak voor de corona toestand kwam ‘Medicine’ uit, hun laatste plaat, maar zijn nauwelijks in staat geweest deze voor een breed publiek te promoten. Dat geldt natuurlijk voor veel bands. Hopelijk breken er nu betere tijden aan.
Bestuurslid van de stichting Moulin Blues Fons Daamen, verleed recent en wordt herdacht door DBB met o.a. een prachtig ingetogen solo van JJ v Duijn. Na een uur is de koek echter alweer op, maar spreekstalmeester Stephan Hermsen, weet de heren op zijn manier tot een toegift te bewegen. ‘Automatic van Red Devils is de afsluiter. “Tot volgend jaar” roept Wesley hem nog achterna, “maar dan als afsluiter” roept iemand er achteraan. Lol, maar van mij mag het. Daarmee komt een eind aan deze opener van Moulin Blues en bewijst Dynamite Blues Band eens te meer de energieke band te zijn en nog altijd bruist op de momenten dat dat gevraagd wordt. Nu dus!

Als tweede speelt Errol Linton op het hoofdpodium een gedreven set, met veel passie en een afwisselend repertoire, soms klinkt er een vleugje geraffineerde reggae door in het spel, en dat is niet vreemd met de achtergrond van zijn Errol zijn vader. De man heeft Jamaicaans bloed, maar opgegroeid in de Londense wijk Brixton verloor in zijn tienerjaren zijn hart aan de blues. Hij heeft, met zijn band diverse awards in de wacht gesleept. Linton is al sinds de beginjaren negentig actief. Ook hij kreeg de nodige aandacht van John Peel van de BBC-radio in zijn beginjaren waardoor het balletje ging rollen. Een prima mix van blues met een geraffineerd sausje reggae wordt ons deel.
Een aanrader voor An Evening With Blues volgend jaar?

Laurence Jones trakteert Ospel de eerste vijfendertig minuten op een stevige blues rock. Hij heeft maar een uurtje en zet er een strak tempo in. Geen tijd te verliezen. Laurence nijgt steeds meer naar de witte blues uit de zestiger, zeventiger jaren. Ik meen een rif van Jeff Beck te herkennen en meer grootheden uit die tijd passeren in hoog tempo de revue. Hij heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd aan cd’s, maar de laatste is alweer uit 2019. Wellicht weer tijd voor een verse plaat. Laurence is veelvuldig te zien dit jaar en staat zo ongeveer op elk zichzelf respecterend festival. De tent staat op zijn kop vanaf begin, 19uur, tot het eind. Een van de herkenbaarste hoogtepunten is ‘Lovin' Man’ van Garry Moore. De riffs en solo’s klinken nog lang na tussen mijn oren, maar nu eerst een hapje eten scoren in de bekende tent vol tafels en banken, met de diverse maaltijden van Bami tot patat.

Kokomo Kings zijn samengesteld uit een stelletje Scandinaviërs uit Denemarken en Zweden. De mannen hebben samengewerkt met James Harman, Lazy Lester, niet te vergeten John Primer en Big Jack Johnson, om er maar een paar te noemen. De heren klinken heerlijk doorleeft en weten een feestje op te bouwen. Zo ook deze editie op het hoofdpodium. De zware klanken van de contrabas dreunen je tegemoet toen ik even noodzakelijk toiletteren geweest. Martin Abrahamson heeft een aanstekelijke stem en de sound van de Kings nijgt soms richting Los Lobos, in mijn oren. Soms lekker smerig klinkend, dampend, rockend onder de rook van de Peel-swamps. Hopelijk valt niemand over de opmerking, vanwege de veenbrand van een tijdje geleden. De vette contrabas en rockinvloeden uit de kuivenwereld doen de rest qua sfeer. Het gezegde “Stils staan is geen optie!”, komt bij deze gasten prima uit de verf.

The James Hunter Six heb ik diverse keren mogen aanschouwen, op diverse festivals. De eerste editie die ik heb mogen de rit uitgezeten, uit mijn hoofd op Duvel blues. Prima muzikanten, maar James H. is niet mijn ding, helaas. Over smaak valt niet te twisten, twisten kun je beter op de dansvloer doen. Ik vind de man te veel jodelen en te veel tierelantijnen en daar houdt deze jongen niet zo van. De muziekklanken van zijn band zijn zeker niet verkeerd, maar zijn zang stoort mij enorm, raakt mij niet, sterker nog, ik erger me eraan.

Als vervangers van Rick Estrin & The Nightcats, keyman Lorenzo Farrell is geveld door Covid-19, wordt als reden opgegeven. Maar is er dan geen vervanger voorhanden? Vreemd.
Als beesten gaan de mannen uit België te keer. Vooral Fabian Bennardo is niet te stoppen.
De bezoekers van Kwadendame bluesfestival zullen dat een week later beamen.
Wat een dynamiek brengen zij op het podium zo vroeg in de nacht! Veel mensen hebben al afgehaakt, want morgenmiddag om 12.00 uur begint het weer. Misschien ter overweging om middernacht af te sluiten. Dat bespaart ook kosten.

Moulin Blues Café
Ticket West.
De band rond de broers Pascal en Walter Wilhelm, in het Moulin Blues Café met als gasten Roel Spanjers, keys die ook op de debuutplaat acte de préséance gaf en Thomas Toussaint, harmonica, die voor de eerste keer met deze formatie speelt. Onlangs brachten ze een uitstekende plaat uit ‘Cab Drivin’ Man’. Ze spelen de stijlen van oost tot west-coast en met Thomas Toussaint in de gelederen raken we zeker de Chicago blues aan. Mochten ze in uw buurt spelen, ga zeker een kijkje nemen. Er komt binnenkort een tweede plaat uit. Een aanrader.

In het café is het tijd voor Trainman Blues. Voor hun album ‘Trainman Blues’ ontvingen zij in Denemarken twee music awards; Best Album Of The Year en The Blues Alive Award voor hun optredens.     
De band bestaat uit Richard Farrel, gitaar, zang, Laust Nielsen, basgitaar en producer van hun albums, Ronni Boysen en Thomas Crawford drums. Zij brengen je in een uur terug naar de sound van Taj Mahal, Muddy Waters om er maar een paar te noemen. Een puik optreden.

Lindsay Beaver & Brad Stivers, zij, beide zang en gitaar, worden begeleid door de mannen van “Ragtime Rumours”; Sjaak Korsten, drums, Tom Janssen, gitaar, Thimo Gijezen, basgitaar en wie zien weer? Thomas Toussaint, harmonica. Thimo loopt heen en weer over het podium, maakt zittend aantekeningen en daardoor begint de aardige set ruim een kwartier te laat. Dat gebeurt helaas wel meer deze avond in de kleine tent. Tijdens de tweede set kruipt Lindsay toch nog even achter de drums. Dat doet zij niet onverdienstelijk.

Na een veel te korte nachtrust betreden we even voor twaalf uur de grote tent voor de opening door Traveling Blue Kings. Zanger JB Biesmans lost harp af met sax. Uitstekend orgelwerken van Patrick Custers. Heerlijke gedreven gitaarsolo’s van Jimmy Hontelé, met daaronder vaak het stuwende werk van Patrick Cuyvers. Er staan natuurlijk wel een paar muzikanten op het podium die heel Europa hebben laten trillen op hun grondvesten voor betreft het blues belijden. Ze spelen een aantal van hun zelf gepende nummers en een aantal covers. De ritmesectie zorgt voor de rest, zet de toon voor dag twee op Moulin Blues. Het publiek dat er is wakker en het verlate publiek heeft iets gemist. Lekkere set.

De uit Boston afkomstige band GA-20 werd opgericht door de vrienden Pat Faherty en Matthew Stubbs. Stubbs speelde naar verluid recent nog bij Charlie Musselwhite. Chris Anzalone vulde de kruk achter de drumkit en hij kwam bij Roomful of Blues vandaan. Vermeldenswaardig is nog het gegeven dat de naam GA-20 verwijst naar de beroemde versterker die door Gibson werd geproduceerd tussen 1950 en 1961. De heren krijgen geen genoeg van oudgedienden als Lazy Lester, J.B. Lenoir, Earl Hooker, Otis Rush en Hound Dog Taylor, om er maar een paar te noemen. Ze spelen lekker vuig en smerig hun traditionele blues, al komt dat er op het podium van Moulin Blues niet helemaal uit naar mijn mening. Het kon wat smeriger wat er op hun platen wel tot zijn recht komt. Veelvuldig wordt de slide gehanteerd à la Hound Dog. Op ‘Lonely Soul’ hun debuutplaat, speelt Musselwhite nog gezellig mee, maar ook met Luther Dickinson. Ik heb een prima uurtje met deze heren doorgemaakt.

Altered Five Blue Band is van een hele andere orde. Deze band uit Minneapolis heeft met de imposante Jeff Taylor in hun midden een imposante man voor de band staan met een uitstekende, maar ook warme stem. De mannen hebben diverse awards in de wacht gesleept. Hun plaat uit 2015 won de beste selfgereleasde plaat bij de IBC. Zo kunnen we nog meer lauweren beschrijven, maar een feit is dat ze al diverse mooie platen hebben geproduceerd en dat komen de vijf vanmiddag ruimschoots laten horen. Ze spelen een super strakke set uit hun hele oeuvre van zompig tot wat meer uptempo, maar zeer onderhoudend. Jeff Schroedl, gitaar en orgelman Steve Huebler breien het geluid tot een harmonisch geheel en de ritmesectie met Mark Solveson, bass en Alan Arber drums, zorgen voor de beat. Prima afwisseling deze heren. Ook het publiek dat steeds verder naar voren komt weet het zeker te waarderen.

Bywater Call uit Toronto werd in 2018 2e op International Blues Challange. Het jaar ervoor pas sloegen zangeres Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes de handen ineen om later met nog een aantal muzikanten een Bywater Call te vormen. Alan Zemaitis, keys; Mike Meusel, bass; Bruce McCarthy, drums; Stephen Dyte, trompet; en Julian Nalli, sax. De debuutplaat kreeg uitstekende kritieken, maar zeker zo belangrijk is dat ze ondanks de wereldwijde corona perikelen meters probeerden te maken en toerden daar waar dat mogelijk was. Tot aan de zomer is deze band nog te zien in Europa. Meghan Parnell heeft een uitstekende soulvolle stem en zingt loepzuiver. Ook als ze krachtig wil overkomen dan blijft ze zuiver bij stem. Geen schreeuw te horen. Daarnaast een prima gitarist Dave Barnes, die zo tussen de Almann Brothers neergezet kan worden. Soms slide spelend doet hij uitstekend zijn ding. Deze band staat als een huis.

Birdmen's: Deze band uit het verenigd koninkrijk is ontstaan tijdens het coronatijdperk terwijl alle optredens opgeschort waren. Ian Siegal, Jon Amor, Dave Doherty, Jonny Henderson, Giles King en Rob Barry tekenen voor dit project in 2020. In Ospel zit Mark Barrett achter de drumkit. Giles King is helaas nog niet hersteld van zijn ziekte. Op vrijdag 20 mei 2022 stonden de heren ergens op hun vertrouwde geboortegrond te spelen en nu hier. Ze zijn vooralsnog niet echt van plan om veel optredens te doen, aldus Ian Siegal. Hij verklaard oprecht blij te zijn met de reacties uit het publiek. Tevens vertelt hij er achteraan dat dit een eenmalig optreden is, maar hij besluit "maybe we should do it again". Van mij mag het. “De generale repetitie” heeft ertoe geleid dat de mannen hier op Moulin lekker ingespeeld waren, maar het viel mij vooral op dat de heren gedreven waren. Jon Amor speelt strak, maar zingt ook strak, vuur uit zijn ogen, maar ook zijn gelaatsuitdrukking zag er fel uit in mijn ogen. In het publiek staan een flink aantal fans uit de lage landen. Niet zo gek natuurlijk, want al deze heren hebben al een flink aantal optredens op hun kerfstok staan in verschillende bezettingen. Dave Doherty speelt bij Jon Amor in zijn band. En dan hebben we nog Jonny Henderson op de toetsen Jon Amor en Ian Siegal zingen om beurten. Ze zijn gebrand om er iets moois van te maken. Zingen fel en gemotiveerd hun nummers. Heerlijk opzwepend. Wat mij betreft krijgt dit een vervolg, maar dit optreden pikken ze mij niet meer af.

Texas Blues Guitar Summit, met namen als Anson Funderburgh, Mike Morgan en Shawn Pittman op het affiche zou je verwachten dat de vlam in de pan slaat. Op papier staan daar een paar gitaristen met een oeuvre waar een paard de hik van krijgt, maar dat maken deze doorgewinterde muzikanten in mijn ogen absoluut niet waar. Het blijft bij een poging tot plichtmatig hun ding doen en snel de koffers weer dicht. Funderburgh probeert het even maar dan is het kwaad al geschied en het leed geleden.

Robert Jon And The Wreck stonden in 2018 al eens op de planken van Moulin’. Ik kan we herinneren dat ik door die gasten bijna omvergeblazen werd, destijds. Tussen nu en toen heb ik ze nog een keer mogen aanschouwen in Oss, dus nu weer in Ospel. ‘The Wreck’ treden zoveel op als ze kunnen, maken meters bij de vleet, schrijven hun eigen nummers en brengen bijna elk jaar wel een plaat uit. Zijn veelvuldig hier in Europa en de Lage Landen te bewonderen. Ze hebben door de jaren heen inmiddels een flinke schare fans opgebouwd en het is lekker druk voor het podium. Bob Fridzema mag met de vaste kern meespelen en doet dat met verve. Southern Rock zit hem kennelijk ook in het bloed. De ritmejongens zijn: de bewegelijke bassist Warren Murrel en drummer Andrew Espantman.
Meghan Parnell en Dave Barnes draven nog even op met hun blazerssectie om de boel op te leuken. Wat zeg ik Barnes gaat nog even lekker jammen met Henry James, die heeft het bij tijd en wijle toch al op zijn heupen en zoekt veelvuldig de rand van het podium op om ons nog beter van zijn spel te kunnen laten genieten.

Vlak voor het eind loop ik nog even naar Cedric Burnside, maar hoef er niks over te pennen. Ik merk dat twee dagen Moulin Blues zijn tol begint te eisen en laat Nikki Hill voor wat ze is, helaas, maar de benen willen na al dat heen en weer lopen niet meer wat ik wil. Naar het vege lijf luisteren dan maar en naar de kooi.
Ik heb een breed podium gezien met allerlei prima bluesgasten die diverse stromingen ten tonele spreiden. Voor elk wat wils. Bij mij ging het licht uit na twaalf uur over het bluesterrein paraderen met camera plus tas met attributen meeslepend. Ik zou zeggen tot Ospel.