3-4-5- juni 2022 Schöppingen, Duitsland
29e Grolsch Blues Festival droog en nat

Tekst: Bert Lek
Foto’s: Bert Lek

Voor mij was het de eerste keer dat ik naar Schöppingen, vlak over de grens bij Enschede ging.
De bewegwijzering naar het voetbalterrein is belabberd. Slechts een paar posters aan de lantarenpalen, echter die wijzen naar de twee kleine campings die naast het terrein liggen.

Het terrein heeft een mooie oplopende ligging. Op het heuveltje zelf nestelen zich de meeste toeschouwers. Zij hebben de beste plek met hun stoeltjes. Voor het podium heeft men een groot vierkant gekrijt, daarin mag alleen gestaan worden, daarachter zijn de zitplaatsen voor de bezoekers met hun eigen stoeltjes en de cateraars gevestigd. Helaas is er weinig keus in frisdranken; slechts Cola, Sprite en sprankelend water wordt er geschonken. Wel veel Grolsch bier. De diverse pizza’s en worsten en patat zijn van goede kwaliteit en niet te duur. Er zijn ook geen grote schermen aan de zijkant van het podium. Het is een erg goed en kleinschalig festival!
Je kunt hier alleen contant betalen. In het dorp zijn er diverse banken waar je kunt pinnen.
De toiletten bevinden zijn achter het podium en worden regelmatig schoongehouden.
Over schoon gesproken. Nergens staat een man tegen het zwarte plastic te plassen. De grond is schoon en de lege plastic bekers worden razendsnel door de jeugd opgehaald.
Het parkeren kan op korte afstand. Daar vind je weinig auto’s met een Nederlands kenteken. Je bent echt in het buitenland met erg goede bands uit Amerika, Canada en Europa.
Ditmaal is er vanwege Corona met de vrijdag een extra dag aangeplakt. Deze begint om 19.00 uur.
en eindigt om 23.30 uur. De twee volgende dagen start men om 14.00 uur en eindigt men om middernacht. Dat zijn betere tijden dan in Ospel.

Dag 1
Superdownhome (It) een duo, zang, gitaar en drum brengen stevige blues.
Sue Foley (Can) een trio; Zij zang en gitaar, Pinky 2 en 3. De eerste Pinky is versleten en gaat niet meer mee op tournee. Een onderhoudende set met nette, cleane gitaarsolo’s.
Het jasje gaat uit en haar mooie t-shirt komt tevoorschijn, dat ook in de merchandising naast het podium te koop is. Niet alleen Jimi Hendrix kon zijn gitaar met zijn tanden en achter zijn rug bespelen, Sue Foley kan het ook!Nick Waterhouse (USA) en zijn grote band met o.a. twee saxofonisten sluit de vrijdagavond af.
Het is tevens de beste band van de avond. Waar de James Hunter Six op het Moulin Blues nogal wat steekjes liet vallen vanwege hun achteloos optreden, staat hier een strakke band. Ze spelen veel werk van “Promenade Blue”.

Dag 2
Juzzie Smith (Aus) is een zanger, gitarist, die in Schöppingen mateloos populair is. Hij is de bekende one mans band. Zijn zoontje Rumi mag ook twee nummers meedoen.
Bai Kamara jr. & The Voodoo Sniffers (Bel) Hij is een uitmuntende world-, blues-zanger uit Sierra Leone en is woonachtig in Brussel. Hij heeft een warme, funky stem, die sober en intiem aanvoelt. De vijf koppige band zet een geweldige muzikale show neer. Samen met Ronnie Brooks, die later op de avond optreedt zijn dit de highliners van het festival.
Jamiah Rodgers (USA) Deze man brengt Bluesrock van Chicago. Hij doet mij denken aan Lefty Dizz, die ook met zijn gitaar allerlei capriolen uithaalde op het podium. Bij het tweede nummer springt zijn snaar, die vakkundig binnen no time vervangen wordt en dat is dan eigenlijk ook het enige hoogtepunt van zijn optreden.
Angelique Francis (CAN) is een zangeres, die staande bas en harmonica speelt. Pa zit achter de drumkit en haar zussen blazen op de saxen hun longen uit hun lijf. Best aardig om te zien en te horen. 
Ronnie Baker Brooks (USA) brengt zoals blues uit Chicago hoort te zijn, recht op en neer. In de set van vijf kwartier eert hij zijn vader Lonnie, hij speelt ‘I Can’t Get No Satisfaction’ van het album “Chicago Plays The Stones” en doet “oom” Buddy Guy na om wat rifjes van bekende blues mannen te spelen en in het publiek te duiken.
The Sheepdogs (Can) brengen vrolijke popmuziek van hun album “Live at Lee’s”, die dit jaar uitkwam. Een mooie afsluiter van de tweede dag.

Dag 3
Harlem Lake (Ned) Zij hadden de avond er voor de European Blues Challenge  gewonnen in Malmö  en waren nog door het dolle heen. Ondanks een vermoeiende rit, rechtstreeks uit Zweden, is hun optreden verfrissend. De blazers hebben ze thuisgelaten, maar dat mocht de pret niet drukken. Als enige die dag is hen een toegift gegund en terecht. De jongens en het meisje zijn volwassen geworden, letterlijk en figuurlijk.
Natalia M King (F) Zij is geboren in New York, maar woont al jaren in Parijs en brengt akoestische en elektrische pop. Zij heeft een mooie stem, maar op het eind worden de nummers te langdraderig. Zij heeft wel een uitstekende slide gitarist in haar band.
King Solomon Hicks (USA) Dit trio brengt prachtige gitaarsolo’s. Vooral bassist Kirk Yano heeft er veel zin in hij glimlacht van oor tot oor. Er is een ode aan Johnny Copeland en Solomon haakt in op de regen met een song. Voor even wordt het droog.
Ranky Tanky (USA) Deze viermans formatie en een vrouw, de zangeres, komen uit Charleston en brengen muziek van de Gullah cultuur gebaseerd op heerlijke Afrikaanse ritmes van zeer hoog niveau, maar ook gospel en blues klinken over het natte grasveld en jaagt zo de regen weg. Charlton Singleto, trompetist en achtergrondzanger moet zeker genoemd worden. Dankzij zijn geweldige sound wordt het een top set.
Robert Finley (USA) De bijna blinde zanger brengt met zijn dochter Christy Johnson een mooie soulblues set. Robert gunt zijn dochter de beste plek op het podium. “Ik ben oud en hoef niet meer zo nodig.” Hij had de hoogste stem van allemaal. Wat een uithalen liet deze oude rakker horen. Trouwens de stem van Christy mag er ook zijn. Nick Schnebelen en Albert Castiglia (USA)
Alleen heb ik zanger, gitarist Albert gezien. Betonvlechters blues in de stromende regen. Tijd om snel afscheid te nemen en de warme hotelkamer op te zoeken.
Het is een geslaagd weekend geworden. Dus staat Schöppingen in mijn blues agenda voor volgend jaar